Imperium

Ja przeszedłem wszystko z D2, a gra elfami znudziła mi się gdzieś w 2-3 misji - za łatwo się gra na początku, masa bohaterów, i te elfy jakieś takie pogięte. Najbardziej cenię w tej grze klimat, to dobra odskocznia od cukierkowatych hirołsów. Mroczność ale i przyjemna rozgrywka, można trochę pomanipulować przy rozwoju, no i ogrmna satysfakcja jak się zdobędzie stolicę przeciwnika. Najlepiej mi się grało Nieumarłymi i Demonami. Kamapanie kończą się chyba najbardziej ponuro, a ogólnie słuchanie rozkazów Mortiss i wdeptywanie w ziemię wszystkich dobrych ras sprawia nielichą radochę. Bardzo dobra gra, tylko na początku ciężko się przyzwczaić że nie ma możliwości przemieszczania jednostek podczas walki.

Najbardziej podobał mi się klimat......taki ciemny, mroczny...o wiele lepszy niż ten bajkowy w Herosach...
Walka racja była schematyczna.
Teraz wychodzi Disciples III ahhhh graficznie wygląda bardzo ładnie, walka chyba będzie mniej schematyczna ( będzie można rzucać czary podczas walki, jednostki leczące będą mogły walczyć )

W D2 jedna z wielu rzeczy, która mnie ujęła, była właśnie walka, a dokładniej emocje, jakie wywoływała, właśnie przez tzw. szansę trafienia. Przecież gdy przeciwnik nie trafił skakałem z radości pod sufit, a gdy ja spudłowałem - potrafiłem ugryźć klawiaturę... ach ta losowa nieprzewidywalność...
I nie bardzo rozumiem, czemu ludziom doskwiera brak możliwości przesunięcia jednostek... A po co przesuwać? Przecież to utrata cennego ruchu! I gdzie? Jak? Przecież ten, kto może trafić każdego, trafi nawet tego kto się przesunął.. (gdzie? na bok?) A ci, którzy mogli zaatakować tylko pobliskie jednostki, takowe zaatakują... nieważna czy mają zwierza przed nosem czy w krzakach - mieliby kosić powietrze?

Pudło podczas walki może niesamowicie zdenerwować. Zwłaszcza, że gdy zginie, któryś z naszych wojaków trzeba draować do miasta aby go wskrzesić (jeśli nie ma się odpowiednich mikstur). Trzeba się czasem użerać ze zdobywaniem kolejnych kopalni czy run magicznych, kiedy to armia aniołków (w przypadku Imperium) biega po planszy i wyjmuje zatknięte w ziemię różdżki zastępując je własnymi.

Ciekawie, zwłaszcza w drugiej odsłownie serii wyglądają czary, np: Hekatomba czy wielka czerwona łapa, która pojawia się nagle i miażdzy wojska nieprzyjaciela.
Tym, co mi się podoba jest także rozwój jednostek i awans bohatera. W D2 pojawiła się możliwośc ulepszania wojsk ponad maksymalny poziom, przez co gra nie staje się tak nudna, jak w D1, gdy chodzimy wojownikiem z jednostkami na najwyższym poziomie, a za kolejną bitwę nie przybywa doświadczenia.

Gra jest trochę inna od Heroesów, ale bynajmniej nie gorsza. Rozgrywka przynosi wiele godziny przyjemnej zabawy.

Co do zdobywania stolicy nieprzyjaciela. Mój tato grał kiedyś na jednej mapie i uparł się to zrobić. Wiecie, że to niełatwe, gdy władca stolicy ma 900 życia i jednym, góra dwoma uderzeniami wytraca większość naszej armii. Ale ojciec tak się zawziął, że ustawił pod wrogim zamkiem chyba ze 20 bohaterów, każdemu z nich dając jednego lub dwa czarne smoki, i atakował dopóki, dopóty nie rozbił obrony wroga. :) Ale jaką miał potem satysfakcję :)

A jak się ma jednostkę, która albo paraliżuje, albo zamienia w kamień (bądź takowy artefakt), to wystarczy przeżyć pierwszy atak strażnika, a potem już mozolne go katrupowienie po 20 punktów.. :)

W przynajmniej 3 kampaniach jest możliwość zdobycia takiego trującego ostrza, wtedy dopakowujemy hirka miksturkami i czarami zeby miał jak największą obonę, w podręczny zesta 2 mikturki +200 hp i jedziemy. Trwa okropnie długo, ale satysfakcja... :]

MiB - czytaj dokładnie - "oraz eliksirami/czarami trafienia".
A eliksiry 15% czy 30% często można zdobyć w dużej ilości na mapkach, tak jak i czary 10% do trafienia. Przydatny może być też odpowiedni sztandar.
Problem jest w Buncie Elfów, bo nawet jak jednostka/bohater ma 100% celności to i tak potrafi chybić (przynajmniej u mnie tak jest w tym dodatku).

Liczba modyfikacji: 1, Ostatnio modyfikowany: 6.02.2007, Ostatnio modyfikował: Avonu

Klimat gra ma jak najbardziej, chociaż czasem wydaje mi się, że mapa przygody jest po prostu martwa, zero ruchu i nic się nie dzieje. Świetną rzeczą jest wygląd jednostek i ich "ewolucja", no i rzucane czary wyglądają kapitalnie.
Kampanie (przynajmniej w podstawce, dalej jeszcze nie grałem) są świetnie fabularnie zbudowane, mnie wciągnęły bardziej od tych z HOMM. Niestety to co jest wielką siłą hirołsów, w D wypada raczej słabo chodzi mi tu o luźne mapy do rozegrania.

Co do zdobywania stolic, najłatwiej według mnie dokonać tego możnz Hordami (wojownicy z paraliżem, reszta drużyny może być szmaciarska byleby tych pierwszych było trzech i przeżyli pierwszy atak) i Klanami (wzmocnie obrażeń do maksimum, dużo HP, i odmrożenie u synów Ymira, konieczny jest wysoki pancerz)

Ktoś napisał, że ruch w walce nie jest potrzebny... Hm. Mi tam akurat go brakuje, bo po to jest pole walki, by je wykorzystywać i po to część jednostek siedzi na koniach, by na nich jeździć. To uważam za wielki błąd, ale rozumiem też, że twórcy świadomie zrezygnowali akurat z tego, bo im nie pasowało do ogólnej koncepcji walki.

Lubię Disciples II za niesamowity, mroczny klimat, zupełnie inny niż w Heroes system tworzenia armii.Nie przeszkadza mi też brak możliwości przemieszczania oddziałów na polu bitwy, nie ma nic lepszego jak zdobycie stolicy wroga.