|
|
Starożytna Biblioteka |
|---|
Wśród artefaktów w HoMM
występuje niewiele odmian miecza. Z ciekawszych znaleźć można gladius
oraz flamberg, ale nie występujący pod swoją nazwą.
H1, artefakty:
1. smoczy miecz dominium - atak +3; 2. najznakomitszy miecz
dominium - atak +12.
H2, artefakty: 1. smoczy miecz dominium -
+3 do ataku; 2. najznakomistrzy miecz - +12 do ataku; 3. miecz
Andurana (POL) - +5 do ataku.
H3, artefakty: 1. miecz martwego rycerza (blackshard
of the dead knight) - mniejszy, prawa ręka - atak +3; 2. miecz ognia
piekielnego (sword of hellfire) - większy, prawa ręka - atak +6; 3. gladius
tytana (titan's gladius) - relikt, prawa ręka - atak +12, obrona - 3;
4. ognisty język czerwonego smoka (red dragon flame tongue) -
mniejszy, prawa ręka - atak i brona +2; 5. miecz sprawiedliwości
(sword od judgement) - relikt, prawa ręka - wszystkie współczynniki
+5; 7. piorun tytana;
H4, artefakty: 1. długi miecz - przedmiot,
prawa dłoń - +3 do ataku wręcz i obrony; 2. miecz bogów -
relikt, prawa ręka - +3 do ataku wręcz i obrony, obrażenia zadawane
przez sojusznicze jednostki wzrastają o połowę; 3. miecz dwuręczny
- przedmiot, obie ręce - +13 do ataku wręcz; 4. miecz szybkości
- większy, prawa ręka - +6 do ataku wręcz i obrony, dodatkowy atak; 5. ognisty
miecz - większy, prawa dłoń - +3 do ataku i obrony, bohater zadaje
+30 plus 3 na poziom bohatera punktów obrażeń od ognia; 6. sztylet
rozpaczy Tynana - większy, prawa ręka - zmniejsza do minimum morale
celu.
miecz - długa broń sieczna charakteryzująca
się otwartą rękojeścią o jelcu przeważnie tzw. krzyżowym oraz prostą
głownią. W okresie prehistorycznym oraz w kulturach starożytnych m.
wykonywane z brązu charakteryzowały się na ogół krótką głownią
(60-70 cm), przeznaczona pierwotnie do kłucia, a nie do cięcia. W
okresie kultury lateńskiej (400 r. p. Ch do początków I tysiąclecia)
doszło do wykształcenia m. żelaznego, który jako m. bojowy przetrwał
do XVI w., a jako broń ceremonialna do XVIII w. W XIII w. nastąpiło zróżnicowanie
funkcjonalne m. na broń piechoty i rycerstwa. Miecz stał się wtedy
znakiem przynależności stanowej, bronią o znaczeniu symbolicznym i
ceremonialnym, uosabiającą pozycję i status społeczny właściciela,
co przejawiało się np. w nadawaniu mieczom imion własnych. W okresie średniowiecza
m. był niezwykle ważnym elementem ówczesnej ideologii rycerskiej,
kojarzony był z postacią rycerza wojownika oraz z krzyżem, jako
symbolem wiary chrześcijańskiej - stąd przysięga na krzyż miecza). M.
był elementem bardzo silnie tkwiącym w ówczesnej obyczajowości -
pasowanie mieczem na rycerza, określanie pochodzenia po mieczu,
przechodzenie miecza z ojca na syna czy łamanie miecza nad trumną
ostatniego męskiego potomka rodu.
Od XIV wieku m. zaczyna powracać do swej
pierwotnej funkcji, czyli bardziej do kłucia (chociaż też i do rąbania,
bo trudno inaczej nazwać funkcję mieczy o których za chwilę) niż do
cięcia. Wtedy pojawiają się wielkie m. rycerskie piechoty, tzw. miecz
dwuręczny (np. hispadon-espadon, flamberg, w Polsce husarski koncerz), półtoraręczny,
jako formy ostatnie w rozwoju tego typu broni. Od XVI w. na Zachodzie
zostaje wyparty przez szpadę, a w Polsce przez szablę. Według Aleksandra
Bruecknera słowo miecz pochodzi od gockiego meki i słowiańskiego
mecz.
W latach 1177 - 1726 papieże wysłali 27 poświęconych
w wigilię Bożego Narodzenia mieczy władcom europejskim, w tym 9 dla
polskich władców. Zwyczaj ten, bardzo ważny w średniowieczu, powstał
podczas wypraw krzyżowych w czasie pontyfikatu Aleksandra III, który
rozpoczął nagradzanie w ten sposób monarchów szczególnie zasłużonych
dla wiary chrześcijańskiej.
O pochodzeniu mieczy (wraz z opisem części składowych) przeczytasz także w Akademii w Księgach Wiedzy pod podanym niżej linkiem.
Artykuł czytany 1442 razy, liczba komentarzy: 0. Ostatnia edycja: 5 września 2009, 15:57 przez Crazy.
