|
|
Starożytna Biblioteka |
|---|
Łacińską nazwą dla tej rasy jest stwierdzenie: „homo sapiens breviculus”. Coraz rzadziej spotykane w dzisiejszych czasach. Mamy to szczęście poznać jednego z ostatnich przedstawicieli tej grupy w naszej Jaskini, zwanego Hobbitem. Miałem okazję wymienić się z nim kilkoma poglądami przy Ognisku i twierdzę, że niezasłużenie gatunek niziołów jest kompletnie ignorowany przez inne rasy, a już całkowicie nie rozumiem możliwości pomylenia go z gnomami i ludzkimi karłami, albo twierdzenia, że bliskoznaczne słowa do nazwy ich określającej, może być uważane za wulgarne.
Ich średni wzrost mierzy się na 106 centymetrów. Nie mają tak masywnej budowy ciała jak krasnoludy, ale nie są też zanadto szczupłe, gdzie dowodem na to jest przyjęta średnia ich waga na 36 kilogramów. Nie ma jednoznacznego wyznacznika, gdyż są zróżnicowani w podobny sposób, niczym ludzie. Wiek dorosły osiągają koło trzydziestego roku życia, dożyć mogą nawet stu pięćdziesięciu lat. Nizioły mają w zwyczaju rezygnację z noszenia butów, ponieważ posiadają oni ogromną ilość kędziorów na górnej części odpornych na niedogodności stóp. Nie noszą ekstrawaganckiego ubioru, przy czym nie rzucają się w oczy w swoich ubiorów o ciepłych barwach.
Posiadają wyczulone zmysły i korzystają ze swojego wrodzonego sprytu, aby omijać czyhające zagrożenia, gdy zmuszone oddalają się na pewien czas od swojego miejsca zamieszkania. Dodatkowo, bezgłośnie biegają. Tak udoskonalili tę zwinną umiejętność, że z łatwością można ją pomylić z urokiem rzuconym na mijaną groźną istotę. Aby odwrócić jej uwagę, przy znacznym jej skupieniu, nizioły sprawnie miotają, czym popadnie, na duże odległości.
Wiodą pełne rezerwy życie bez zbędnego ryzyka, w ciągu dnia. Dają pierwszeństwo sprawom codziennym związanym z gospodarstwem. Zwykle żyły w małych społecznościach, po których dzisiaj ślad zaginął. Mieszkają w bliskim kontakcie z ziemią. Z tego powodu często budują dla swoich rodzin ziemne nory. Z chęcią zajmują się rolą, uprawiając kartofle lub ewentualnie inne rośliny w swoich niewielkich ogródkach. Są towarzyskie, co można poznać po ich braku uprzedzeń do wybranych sąsiadów należących do innych ras.
Artykuł czytany 1186 razy, liczba komentarzy: 0. Ostatnia edycja: 7 października 2011, 13:05 przez Architectus.
