|
|
Starożytna Biblioteka |
|---|
H4, artefakt: p. bojowa – skarb, łuk - +10 do ataku z dystansu; p. Dawida
–
skarb, łuk – sojusznicze jednostki zadają wrogim jednostkom czwartego
poziomu o 50% obrażeń więcej
jedna z
najstarszych znanych ludzkości broni miotających. Posługując się
przykładem biblijnym proca to kawałek skóry, w który wkładało się kamienny
(lub ołowiany) pocisk, a następnie wprawiało w ruch obrotowy za pomocą
rzemieni, na których był zawieszony. Po osiągnięciu odpowiedniej prędkości
rzut był możliwy poprzez wypuszczenie jednego z rzemieni (lub sznurów), na
których zawieszony był płat skóry. Duża prędkość odpowiednio dobranego
pocisku umożliwiała skuteczny strzał na odległość kilkudziesięciu kroków –
do 100 metrów. Procy używali prehistoryczni myśliwi. Do Europy i na Bliski
Wchód przywędrowała prawdopodobnie ze Wschodu. Używana przez plebejską
piechotę (tzw. procarze) aż do XVI w. Używano ją także do miotania
granatów. Znana jest także wersja drzewcowa z powiększoną donośnością
dzięki większemu ramieniu siły. P. była także elementem konstrukcyjnym
machin miotających działających na podobnej zasadzie co p.
drzewcowa
Artykuł czytany 1315 razy, liczba komentarzy: 0. Ostatnia edycja: 5 września 2009, 16:16 przez Crazy.
