|
|
Starożytna Biblioteka |
|---|
Smoki są starożytną rasą latających gadów znanych ze swoich olbrzymich rozmiarów, tytanicznej siły, olbrzymich umiejętności magicznych jak i niezrównanej wiedzy i bijącego od nich majestatu. Na każdym kontynencie, w każdej kulturze znaleźć można wzmianki o tych zadziwiających gadach. Jednak tak jak zachodnie kultury różnią się od wschodnich tak i smoki są zupełnie odmienne na obu tych kontynentach. W Chinach stworzenia te zostały umieszczone na piedestale bogów, są niczym dobre duchy, które obdarzają mądrością i życzliwością. Smoki reprezentowały życiodajne i twórcze aspekty istnienia i tak jak bogowie powstali z połączenia różnych cech ludzkich i zwierzęcych, które miały wyobrażać ich naturalną potęgę, tak samo smoki skomponowano z elementów zaczerpniętych od rozmaitych realnie istniejących stworzeń. Zachód z kolei uczynił ze smoka symbol złych, nieokiełznanych i niszczycielskich sił natury. Potwory, które do demonologii trafiły z mitologii w niemalże niezmienionej formie: potrafiły latać, ziały ogniem lub duszącymi oparami, zbierały skarby, by potem ich pilnować, znały mowę zwierząt, były podstępne, nie dotrzymywały słowa. Znały się na magii. Podobnie jak w różnych kulturach przypisywano im rozmaity charakter, zależnie od lokalnych warunków, tak samo ich obraz tworzono z rysów zwierząt mających największe w danym miejscu na ziemi znaczenie. W Indiach smoki przypominają słonie, w Chinach jelenie, w Europie - gdzie mitologia smoka wiąże się i miesza z mitologią węża - gady. Liczne smoki chińskie, nigdy nie spowodowały tragicznych kłopotów. Nie porywały dziewic, nie pożerały dzieci, nie walczyły z rycerzami. Nie trzeba było ich zabijać, zjadać ich serc, ani pić krwi. W przeciwieństwie do smoków europejskich, były uroczymi stworzeniami przynoszącymi ze sobą dostatek i powodzenie. Napotykano je w rzekach, jeziorach i nawet - w kroplach deszczu. Podobnie jak inne życzliwe ludziom stworzenia mitologii chińskiej jak żółwie, feniksy, czy jednorożce - smoki uwielbiały wylegiwać się w słońcu i nie przejawiały żadnych oznak drapieżności czy agresji. Co dziwniejsze smoki japońskie w większej mierze przypominały swych europejskich krewnych, zdarzało się nawet, że trzeba im było raz na jaki czas złożyć w ofierze dziewicę. W Europie i na Bliskim Wschodzie były natomiast obiektem polowań, chociaż składano im również ofiary jako bóstwu płodności i urodzaju - głównie w czasach przedchrześcijańskich. W średniowieczu tępienie tych zwierząt przybrało charakter masowy, gdyż ze względu na ich groźny wygląd, każdy rycerz chciał zabić smoka, aby zostać uznanym za odważnego. Poza tym chrześcijaństwo dopatrywało się w smokach ucieleśnienia szatana i wręcz propagowało ich zabijanie. Stoora - smoka z mitologii germańskiej - przedstawiono jako gigantycznego morskiego węża, który, wynurzając się z wody, zatapiał ogromne połacie lądu. Jedynym sposobem przebłagania Stoora było składanie mu w darze dziewic. Miejscowy król, którego córkę też miano ofiarować, obiecał następstwo tronu, królewnę i magiczny miecz Odyna temu, kto zabije potwora. Wyczyn powiódł się bohaterowi o imieniu Assipatle, który nakarmił Stoora płonącym torfem. Dalsza część legendy jednoznacznie wskazuje, że terenem jej powstania była Norwegia lub wyspy północnej części Szkocji. Umierający potwór stracił zęby, które wpadły do morza, tworząc łańcuchy Orkadów, Wysp Owczych i Szetlandów. Z ciała smoka utworzyła się Islandia, znana z wybuchów wulkanów (efekt ciągle wrzącego ognia w ciele Stoora). Ostatnim uderzeniem ogona wąż oddzielił Norwegię od północnej Danii. Nie tylko w Europie czy Azji pojawiały się smoki. Za przykład niech służy Apopis, mityczny wąż wywodzący się z Afryki. Dla starożytnych Egipcjan, był odpowiednikiem sił i mocy, jakie w późniejszych tysiącleciach przypisywano mitycznym smokom. Niewykluczone, że pierwowzorem węża Apopisa był dla Egipcjan pyton, potężny wąż dusiciel, spotykany dziś na obszarze sudańskich błot w rejonie Bahr el-Ghazal, lecz w czasach prehistorycznych występujący w bagniskach Delty. O walkach wojowników boga Ra dowodzonych przez Horusa, przeciw Apopisowi oraz jego zwolennikom, opowiada Księga Apopisa (część Księgi Podziemia). Po serii bitew, które toczyli od Delty po Nubie, Horus przeszył smoka-węża oszczepem. Apopis, którego znajdujemy potem w zaświatach, symbolizuje siły zła. Zamieszkuje on krainę umarłych, gdzie czatuje na nieostrożne dusze.[Jenova]
Przykładowe
Artykuł czytany 2264 razy, liczba komentarzy: 1. Ostatnia edycja: 5 września 2009, 16:17 przez Crazy.
