Gorące Dysputy

Faramir

Postacią która ostatnio mnie zafrapowała i o której - jak sądzę - warto by powiedzieć kilka słów, jest Jaime Astarloa, tytułowy "Fechmistrz" z książki Artura Perez-Reverte.

W wielu książkach bohater jest praworządny, nieskazitelny...

Ulubionych bohaterów mam wielu...

Ooo tak, bardzo dobry temat. No i można się w nim rozpisać.
W większości przypadków wolę tych 'złych' bohaterów ;) Ci dobrzy są najczęściej tacy przesłodzeni: po prostu chodzące ideały. Piękni, mądrzy i szlachetni.
Po prostu tragedia. (Przynajmniej moim zdaniem...)
Ulubieni? Mam ich sporo...
Przede wszystkim jest to czarnoksiężnik Saruman, zapewne większości z was znany. ^{Pełen dumy, żądzy władzy. A jednak na swój sposób... Chociaż zmarnował swój dar, mimo to lubię go. Pokazuje to, że każdy może zbaczać ze swej ścieżki, ale ma szansę wrócić. Ale Saruman nie skorzystał. I, co najdziwniejsze, tym zapunktował...}
Inną, równie ulubioną postacią, jest Tyrion Lannister. Postać wyszydzana, pogardzana przez innych z racji swego małego wzrostu. Uwielbiam go, a jego teksty po prostu są powalające. ;)
Bronn - jego najemnik. Chociaż postać dość... brutalna i niesympatyczna, też go lubię ^^
Następnym - jest to Herrel z "Roku Jednorożca". Być może niewiele osób zna postać tego pół Zwierzołaka. I on również jest wyszydzany przez innych Jeźdźców, a nawet własnego ojca. Ale mimo tego się nie poddaje. I za to go lubię.
Boromir. I ten jest znany. Chociaż jego brat, Faramir, jest 'lepszy', moim zdaniem nie przemawia to na korzyść. Owszem, Faramir jest ten 'dobry' a Boromir? To ten 'zły'. Cóż, i to też powoduje, że czuję sympatię do tej postaci. Niby dobry, a jednak nie do końca ^^

Jak widać, lubię tych niedobrych i niesympatycznych. No i dobrze. Dodają smaczku książce. ^^

Rzecz jasna, nie ma bohaterów idealnych. Ale to przemawia na ich korzyść. :) Przynajmniej moim zdaniem ^^ To są moi ulubieni bohaterowie literaccy. :)

Odbiegając nieco od tematu ulubionych bohaterów...
Czy Waszym zdaniem lepiej jest, kiedy bohater jest jeden? A może książka staje się znacznie ciekawsza, kiedy mianem "głównego bohatera" można nazwać więcej postaci?
W ten sposób, czytelnik ma okazję zżyć się z wieloma postaciami, lub odwrotnie, wybrać jedną, jedyną której będzie kibicować. Wspaniale zostało to ukazane w Pieśni Lodu i Ognia G.R.R Martina, gdzie bohaterów jest więcej, a ich intencje i cele różnią się od siebie, dzięki czemu dochodzi do wspaniałych starć psychologicznych, czy wielkich bitew pomiędzy armiami, nie dobra i zła, ale jednej ze stron z drugą.

Jeden bohater, na którym koncentruje się akcja, niejako dehumanizuje owego. Człowiek to zwierze społeczne i jak nawiązuje relacje to coś z tego powinno wyniknąć... coś więcej jak przemyślenie. Niekiedy też prowadzi taki myk do marysuizmu.
Idealnymi przykładami tych dwóch powyższych wyników jest Tintin z pierwszych komiksów Herge oraz główny bohater z "Metro 2033".

Przeczytałem przedwczoraj zbiór opowiadań i wierszy o Solomonie Kane autorstwa pana Roberta Ervina Howarda. Jego bohater zdobył moją sympatię. Aby przybliżyć postać zacznę od treści, że pochodzi ona z XVI-wiecznego Devonu, południowo-zachodniego chrabstwa angielskiego, jednak nie ma własnej ziemi i wędruje po mrocznych zakątkach świata odwiedzając swe miejsce urodzenia na czas wyboru następnej podróży.

Co do wyglądu, bohater jest mężczyzną wysokim, z mięśniami jak ze sprężystej stali, potężną piersią i szerokimi ramionami jakie pozwalały mu wspinać się po skałach. Ma twarz raczej pociągłą, kościstą, gładko wygoloną, ascetyczną o chmurnej bladości, która razem z cokolwiek zapadniętymi policzkami użycza jej momentami niemal trupiego wyglądu - póki nie popatrzy się na oczy. Te jaśnieją tętniącym życiem i energiczną żywotnością, uwięzioną głęboko i poddaną żelaznemu opanowaniu. Ich barwą jest chłód błękitu największych głębin północnego morza, a także szarość pradawnego lodu jaki często rozbłyskiwał nieziemskimi skrami. Jego zadbane włosy są czarne, proste, o długości sięgającej żuchwy. Całościowe wrażenie tego oblicza autor opisuje jako iście mefistofeliczne. Swą sylwetką przypomina wielkiego wilka z syberyjskich stepów, a widząc go w ruchu ma się wrażenie, że porusza się jak polujący jaguar.

Nosi ubiór przez siebie dobrany i dopasowany - przekształcony strój muszkietera. Jest on czarny, prosty i surowy. Jedną z jego podstawowych części składowych jest długi, skórzany i posępny płaszcz, jak również miękki, pozbawiony piór, naciągnięty nisko nad grube brwi kapelusz, ocieniający chmurnie bladą twarz bohatera. Generalnie nie jest rozjaśniony jakimkolwiek zdobieniem albo klejnotem. Żaden pierścień nie przystraja jego mocarnych dłoni, żaden szlachetny kamień nie migocze na rękojeści rapiera jaki dzierży Solomon Kane, a długie ostrze schowane jest w gładkiej, skórzanej pochwie. Przy stroju nie ma srebrnych guzików ani błyszczących sprzączek u butów. Dość osobliwie monotonię jego ubioru łamie w ożywczy sposób szeroka szarfa zapętlona na cygańską modłę wokół pasa. Szarfa ta, jedwabna, ma orientalne wykończenia; jej barwą jest zjadliwa zieleń, niczym skóra węża, a zza niej wystaje rękojeść dirka oraz czarne chwyty dwóch ciężkich pistoletów.

Postać jest wyedukowana i wykształcona. Zna się między innymi na fechtunku, strzelectwie, surwiwalu, walce wręcz, żeglarstwie. Ma z góry określony, szlachetny i pełen wartości cel życiowy ratowania bezbronnych przed wcielonym złem i niszczeniem go, który konsekwentnie realizuje. Mierzy się przy tym z ludźmi, bestiami, magicznymi stworami, demonami, nieumarłymi. W trakcie swych doświadczeń odczuwa pełną pulę emocji, takich jak smutek, strach, odraza, gniew, czy radość, a na ryzykowną przygodę, urok bitwy, oraz dreszcz zapierającego dech dramatu o niepewnym zakończeniu w głębi jego posępnych oczu migocze jasny blask. To uważny słuchacz, tak samo dorosłych jak i dzieci, oraz baczny obserwator, czego przykład jest w jego otwartości umysłu na obcą mu magię, czynioną przez osoby jakie wspierają go w osiąganiu dobra. Za pomoc nie pragnie żadnych ziemskich dóbr ani sławy, a wystarczającą mu nagrodą jest zaprowadzanie w danym miejscu pokoju.