Misterne Rękopisy

Witaj :D

Z tego co zauważyłem, choć dużo nie widziałem to piszesz zupełnie inaczej niż ja. Niestety najprawdopodobniej nie będzie dane żebyś mógł bardziej zgłębić powód moich przypuszczać, ze względu na cenzure w JB. Ja używam, że się tak wyrażę: bardzo "współczesnego języja". Twoje wiersze natomiast są, hmmm... profesjonalne, nie wiem czy mogę urzyć tego określenia, ale chyba tak. Na pewno więcej przeczytałeś i masz większą wiedzę oraz talent. Dlatego lepiej umisz dobrać w słowa, swój przekaz dla czytelnika... Mi to raczej nie wychodzi (w większości przypadków). Najlepszy jednak w tej części jest koniec. "Choć więc i spytaj, pozwól mi płakać." Bez tego końca można zauważyć, że cały tekst miałby zupełnie inne wizje i przekaz. Ogólnie: bardzo mi się podobało.

Tak jak mówiłam wcześniej : wiersz bardzo mi się podoba.. wiem że jest osobisty.. ale to nadaje mu jeszcze piękna.

Odemnie najwyższa ocena, ponieważ czytałam to po raz któryś i tak samo podobało mi się jak za pierwszym razem a nawet bardziej.

Bardzo mi się podobają, liczę na autograf Autora, gdy już pojawią się w druku, bo w to nie wątpię :).

I cóż widzą oczka moje śliczne, błękitne? Tomik widza, co znajomy. Ale mimo że znajomy, ni ebędziemy oceniać po znajomości - jeno surowo, a obiektywnie.

Co niniejszym czynimy :)

#1

Pod względem techicznym wiersz jest zbudowany więcej niż poprawnie. Czyta się go łatwo i rytmicznie - rytm bowiem jest naprawdę dopracowany. Rymy, poza jednym nici-widzisz, też nie budzą zastrzeżeń. Słownictwo również OK (nardzo fajne to z gałęzią) - jedynie owo "szlocham" wydaje się być trochę otrzaskane i zbyt dramatyczne. Ale to moje subiektywne odczucie.

Temat jaki jest każdy widzi - zrealizowany przyjemnie, choć nie powalająco. Jedyne, co warto by poprawić - a na co sam muszę uważać! - to rozłożenie treści. Przez 12 wersów piszez o tym samym - brak więc jest czegoś, co sprawiłoby, że wiersz zostaje w pamięci na długie lata. Żaden to wstyd - sam też mam z tym problemy i często, bawiąc się rymami, robię wiersz zbyt płaski przegadany ("Upił się Prometeusz...") zapominając, że może być krótki i surowy, byleby zapadał w pamięć....

Ok, koniec tych dygresji :) Za wiersz 4 :)

#2

W wierszu numer dwa mamy - co warto zaznaczyć od razu - ciekawe zakończenie, które wiersz znacznie pogłębia, dając możliwość swoistej wiwisekcji na peelu (podmiocie lirycznym). Ja wiwisekcję przeprowadziłem, wiersz mi się spodobał, choć pamiętać o nim raczej nei będę. Bo takie wiersze - jak kiedyś powiedziałeś, więcej znaczą dla autora niż dla czytelnika.

Warsztat wypada krztynę słabiej niż w wierszu poprzednim. Rymy są trochę gorsze (widzisz-rysik-vici), znów jest czasem trochę zbyt dramatycznie ("jakże mnie ranisz") i powtórzenia słowa "widzisz" są trochę męczące. Zdecydowany plus to dobry rytm, uzycie łaciny (zawsze się chwali!) i pragment z rysikiem ołówka. Znowu fajnie, choć bez wariactwa :)

I znów czwórka. :)

#3

A tu, dla odmiany, duuużo jest lepiej :) Przde wszystkim zwraca uwagę treść - imteresująca, wysoce niebanalna, dobrze oddająca nietypowe uczucia. Ten wiersz zostanie w pamięci - ni eobiecuję, że na całe życie, ale kojarzyć go trochę będę :)

Warsztat: tu cięzko mieć zastrzeżenia. I rytm i rymy sa dobre, słownictwo zaś nie budzi zastrzeżeń. Zaskakująco dobrze wypada też powtórzenie tego - naprawdę mocnego - "płakać" na końcu wersu ostatniego i drugiego od końca. Efekt wzmagają też leśmianowskie myślniki (dobra, sam na to nie wpadłem;) i krótkie zdania na końcu pierwszej strofy.

Słowem: napradę sehr gut. Za to funf byłoby :)

Za całość będzie jednak czwórka. Bo tyle wychodzi z średniej arytmetycznej i tyle wydaje mi się sprawiedliwe. A jeśli chcesz to wydawać pośmiertnie, to lepiej teraz pisz autografy. Bo potem Ci będą z pocztówek podpisy wycinać ;)))

Zdrówko, Aiwe :)

Dokładnie, jak 4: całkiem dobre, ale czegoś tu brak.

Ojej, ciężko to będzie skomentować, nie lubię wierszy o miłości... ale spróbuję :)

#1

Trochę mi to na paradoks wygląda. Ona pyta, czemu jest inaczej, a on jej odpowiada że nie widziała jego cierpienia. Jeśli nie widziała, to skąd wie, że dziś jest inaczej? Dobrze, czepiam się trochę :)
Podoba mi się ta metafora z drzewem, chociaż cały dialog jest taki... zbyt dosłowny. Zwroty typu "Już jest za późno", "w nocy szlocham" wydają mi się trochę banalne.

Drugi wers nie powinien być z małej litery, skoro inne są z dużej. Na końcu powinnno być zamknięcie cudzysłowia. I słowo "wytłumaczenia" nie jest zbyt szczęśliwe.

2#

Hmmm... znowu to samo: "jakże mnie ranisz", "czy ty nie widzisz"... pachnie telenowelą i piosenkami dla dwunastolatek :/
Za to podoba mi się ragment o odzie, choć tak po prawdzie to oda powinna być DO kogoś, a nie o kimś... ale ładnie ujęte.
Gubisz ogonki przy "chcę", "przyznaję"... No i znowu cudzysłó na końcu.

3#

Znowu cudzysłów- tym razem na koniec pierwszej zwrotki.

Ten wiersz jest najlepszy ze wszystkich. Paradoksalnie, nie wiem, co o nim napisać :)
O tym, że tęsknota może stać się celem samym w sobie, że czasem spełnienie marzeń staje się większą udręką, że można niejako uzależnić się od smutku. Za ten wiersz postawiłabym szóstkę.

A za całość będzie czwórka :)

4
niby jest niezłe ale czegoś tu brak
i jakoś słabo do mnie trafia
wiec słaba ta czwóreczka będzie :/

Poproszono mie o przeczytanie, tak i przeczytałem :).
Nie ocenię - bo i lirykę oceniać przestałem. Jeno, pogratulować kciałem przy okazji...

A więc, GRATULUJĘ! :P

Hmm...
a skoro już tu jestem, to napmknę (niby od niechcenia), że wiersze się mie mocno podobywują :).

Pozdrawiam!

Prosiłeś o skomentowanie... dawno - wiem o tym. Ale zrobię to teraz.

Wiesz dobrze co myślę o tych wierszach. Wiesz również co myślę o "tym" wszystkim.

Oceny nie mogę wystawić już wyższej.