|
|
Starożytna Biblioteka |
|---|
H1, H2, jednostka.
H1: łucznik; parametry: 5; 3; 10; 2-3; 1; rycerz; 20.
H2, z zamku Rycerza; 1. łucznik;
parametry: 2; 5; 3; 10; 2-3; 2; 150; specjalne: strzelający, 12 strzałów;
2. łowca; parametry: 2u; 5; 3; 10; 2-3; 2; 200; specjalne:
strzelający, 24 strzały, dwa razy na turę.
odkąd
istniał łuk to można mówić o jednostkach łuczników. Chociaż tego typu
broń używana jest sporadycznie do dziś, to lata jej świetności już
dawno minęły. Jednostki łuczników zaczęły znikać z pola walki wraz z
pojawieniem się broni palnej, ale wcześniej długo skutecznie
rywalizując z kusznikami. Rozkwit znaczenia łuczników to czasy wojny
stuletniej we Francji w XIV i XV wieku. Bitwy: morska pod Sluys oraz
lądowe pod Crecy i Poitiers to przykłady mistrzowskiego wykorzystania
doskonale wyszkolonych jednostek łuczników. W Anglii przykładano do
tego wielką wagę (w 1337 roku król Edward I zakazał uprawiania
jakichkolwiek sportów oprócz łucznictwa) i jednostki tego typu miały
niemal równy status co chorągwie rycerstwa. Wraz z wynalezieniem tzw.
długiego łuku w Walii znaczenie łuczników wzrosło. Dla przykładu - gdy
w roku 1346 Edward I wyruszał do Francji to jeden z kontyngentów wojsk
składał się z 4 tysięcy rycerzy, irlandzkiej i walijskiej piechoty
(brak danych) oraz aż 10 tysięcy łuczników. W czasie bitew karne i
dobrze dowodzone odziały strzelające nawet kilkanaście razy na minutę
potrafiły zadać straty porównywalne z współczesnymi karabinami
maszynowymi.
Artykuł czytany 1203 razy, liczba komentarzy: 0. Ostatnia edycja: 5 września 2009, 15:56 przez Crazy.
