|
|
Starożytna Biblioteka |
|---|
Jeden z liczniej występujących
w grze artefaktów, także w formie a. łączonych.
H1, artefakty: nie występują.
H2, artefakt - złoty łuk - eliminuje
kary za strzelanie przez przeszkody.
H3, artefakty: 1. elfi łuk z drzewa wiśni
(bow of elven cherrywood) - skarb, przedmioty - zdolność Łucznictwo
+5%; 2. złoty łuk (golden bow) - większy, przedmioty - jednostki
strzelające strzelają z maksymalną skutecznością na każdą odległość;
3. łuk strzelca - artefakt łączony - elfi łuk z drzewa wiśni,
cięciwa z grzywy jednorożca, anielskie strzały - jednostki mogą
strzelać nawet wtedy, gdy wróg stoi na sąsiednim polu, przeszkody i
odległość nie obniżają skuteczności.
H4, artefakty: 1. czarny łuk
nomada - mniejszy, łuk - +20 do ataku z dystansu; 2. długi łuk
- przedmiot, łuk - +5 do ataku z dystansu; 3. łuk elfickiego króla
- relikt, łuk - +5 do ataku z dystansu, sojusznicze
jednostki strzeleckie otrzymują dodatkowy atak; 4. rogaty łuk - relikt, łuk - +50 do ataku z dystansu; szmaragdowy długi łuk
(H4, artefakt) - większy, łuk - +30 do ataku z dystansu.
jeden z najstarszych typów broni, znany
już w okresie neolitu czyli nowszej epoki kamiennej. Łuk składa się z
drewnianego, rogowego czy stalowego pręta zwanego łęczyskiem oraz z
cięciwy ze skręcanych włókien roślinnych lub baranich jelit. W kulturach
starożytnego Wschodu stosowano łuki kompozytowe z łęczyskiem
drewniano-rogowym (np. asyryjskie łuki angularne przypominające kształtem
trójkąt wieloboczny). W Europie w średniowieczu stosowano łuki równikowe
zwane też prostymi, wywodzące się z Afryki, o łęczysku o długości ok. 100
cm. Równocześnie o wiele bardziej skomplikowane były łuki kompozytowe
azjatyckie wystepujące w dwóch odmianach: ł. refleksyjny i ł.
retrorefleksyjny (stosowane także w Polsce w XVI i XVIII wieku). Łęczysko
tych łuków to efekt bardzo pracochłonnego sklejania i prasowania warstw
drewna, rogu i ścięgien zwierzęcych, po czym nadawano im półksiężycową
formę i nakładano cięciwę. Ta ostatnia czynność wymagała przegięcia
łęczyska w przeciwną stronę.
W XIII wieku w Anglii skonstruowano tzw.
długi łuk (long bow). Jego łęczysko miało długość do 180 cm. i wykonywano
je z drewna cisowego, jesionowego, orzechowego lub wiązu, a cięciwy ze
skręconych nici konopnych lub lnianych. Doskonałe wyszkolenie angielskich
łuczników było efektem ustaw króla Edwarda III (wszyscy wolni chłopi mieli
mieć łuki i ćwiczyć), a przejawiało się tym, że na 100 metrów trafiali w
poprzednio wystrzeloną strzałę, na 150 m ciężką strzałą przebijali zbroję,
a celnie razili na 360 m miorając do 5 strzał na minutę. Bardzo dotkliwie
przekonało się o tym francuskie rycerstwo podczas wojny stuletniej.
Łucznikom zawdzięczamy także powszechnie znany gest dezaprobaty czyli
wyprostowanego środkowego palca dłoni. Francuzi uważając łuk (a potem
kuszę) za broń niegodną rycerza obcinali schwytanym Anglikom dwa środkowe
palce by nie mogli strzelać. Na polu bitwy Anglicy pokazywali im owe
wyprostowane palce. W naszych czasach pokazuje się jeden...
Artykuł czytany 1992 razy, liczba komentarzy: 0. Ostatnia edycja: 5 września 2009, 15:57 przez Crazy.
