|
|
Starożytna Biblioteka |
|---|
Wśród artefaktów w świecie
HoMM występuje wiele elementów składowych zbroi jak i całe zbroje jako
pojedyncze artefakty, lub artefakty łączone w H3. Ze względu na
mnogość występowania artefakty związane z tarczą zostaną
opisane osobno.
H1, artefakty: 1. wzmocniony hełm ochrony - obrona +1; 2. pancerne
rękawice ochrony - obrona +1; 3. boski napierśnik ochrony -
obrona +2.
H2, artefakty:
H3, artefakty:
H4, artefakty: 1. elficka kolczuga - skarb, tułów - +10 do
obrony; 2. hełm dowodzenia - większy, głowa - +20% do ataku wręcz,
z dystansu i obrony, +1 do szybkości; 3. hełm dowodzenia Mullicha
- mniejszy, głowa - daje wszystkim sojuszniczym jednostkom +2 do morale i
+1 do szybkości; 4. hełm mocy - większy, głowa - dodatkowe 20
punktów czarów, przywraca 4 punkty czarów na dzień; 5. hełm
widzenia - skarb, głowa - zapewnia niewrażliwość na czar Oślepienie;
6. kolczuga - przedmiot, tułów - +8 do obrony, zmniejsza ruch o
1, zwiększa koszt zaklęć o 1; 7. łuskowa zbroja siły - większy,
tułów - +10 do obrony, +10 do ataku; 8. napierśnik regeneracji -
większy, tułów - +20 do obrony, regeneruje 20 punktów życia plus 2
punkty na poziom bohatera na turę; 9. nienaturalna zbroja - większy,
tułów - +20 do obrony, ochrona przed siłami Natury; 10. pancerz skórzany
- przedmiot, tułów - +5 do obrony; 11. pancerz ze smoczych łusek
- większy, tułów - +25 do obrony, odporność na Ogień; 12. siarczany
napierśnik - większy, tułów - +20 do obrony, Ogniowa Tarcza; 13. wyścielany
hełm - skarb, głowa - zapewnia niewrażliwość na efekt Ogłuszenia;
14. zbroja chaosu - większy, tułów - +20 do obrony, ochrona
przed siłami Ładu; 15. zbroja ładu - większy, tułów - +20 do
obrony, ochrona przed siłami Ładu; 16. zbroja płytowa -
przedmiot, tułów - +10 do obrony, zmniejsza ruch o 2; zwiększa koszt
zaklęć o 2; 17. zbroja płytowa Gryphonhearta - większy, tułów
- +30 do obrony; 18. zbroja śmierci - większy tułów - +20 do
obrony, ochrona przed siłami Życia; 19. zbroja z Adamantu -
relikt, tułów - +50 do obrony; 20. zbroja życia - większy, tułów
- +20 do obrony, ochrona przed siłami Śmierci; 21. złota zbroja płytowa
- mniejszy, tułów - +25 do obrony, zwiększa koszt zaklęć o
1.
zbroja - rodzaj uzbrojenia ochronnego ludzkiego ciała
(nie tylko) zabezpieczającego przed ciosami różnego rodzaju uzbrojenia.
Dzieli się na trzy zasadnicze typy: z. miękkie - tekstylne lub skórzane;
pancerze z plecionki kolczej bądź płytek (lub łączone); z. płytowe
z kutych blach lub utwardzonej skóry. Jednak w powszechnym rozumieniu pojęcia
zbroja odnosi sie tylko do z. płytowej.
Zbroje wykonywano z kutych, sztywnych blach, używana przede wszystkim do boju,
turniejów, celów ceremonialnych i paradnych. Historia z. płytowej
zaczyna się w średnim okresie brązu w Starożytnej Grecji, kiedy zaczęto
produkować zbroje brązowe. Już w XIV w. p. Ch. brązową z. płytową,
która by ochraniała całe ciało ludzkie, starali się skonstruować
Grecy. Powstały wtedy tzw. ciężkie z. mykeńskie oraz zgrabne i
funkcjonalne zbroje z epoki archaicznej (znane np. z wizerunków Ajaksa i
Achillesa na wazach). Inną formą była tzw. z. torsowa, naśladująca
kształt nagiego ludzkiego ciała i jego muskulaturę; podobne w formie były
stosowane także w Starożytnym Rzymie. Jednak dopiero wieki średnie w
Europie przynoszą szczytowy rozwój z. płytowej, poprzedzanej różnymi
formami pancerzy (głównie kolczug) oraz tzw. z. miękkich (różnego
typu watowanych kaftanów, żupanów, itp.).
W połowie XIII w. w związku z dynamicznym
rozwojem broni zaczepnej, zwłaszcza kuszy, zaczęto wzmacniać stosowane
powszechnie kolczugi w celu lepszej ochrony części ciała najbardziej
narażonych na zranienie - kolan, łokci, goleni, montując do kolczug
odpowiednio wyprofilowane płyty metalowe. Inną drogą ewolucji pancerza
w zbroję było nitowanie do tuniki prostokątnych płytek metalowych, a
całość wszywano następnie między dwie warstwy tkaniny. Taką z.
noszono między kolczugą a wierzchnim okryciem. Płatnerze
eksperymentowali również z innymi materiałami - brązem, mosiądzem,
rogiem czy fiszbinem. W XIV w. z. płytowa składała się już z wielu
elementów, często łączonych łańcuchami (np. hełm, miecz, sztylet)
chroniąc je przed zgubieniem, co jednak o wiele bardziej przeszkadzało
podczas bitwy, więc szybko zostało zarzucone.
Około 1410 roku rozpoczął się okres
odrzucania stosowanych wcześniej zasłon, tunik, płaszczy, by szczycić
się piękną, polerowaną i błyszczącą zbroją - czyli tzw. epokę białą.
Na początku XV wieku pełną zbroje płytową już wykonywano w
warsztatach w północnych Włoszech z wykorzystaniem coraz
powszechniejszych urządzeń mechanicznych. Poza ośrodkami włoskimi
(Mediolan) w produkcji z. płytowych przodowały także południowe Niemcy
(, Francja (Paryż, Lyon, Tours), Hiszpania (Burgos, Calatayud, Castejan
de los Armos), Flandria (Brugia, Antwerpia, Gandawa) i Anglia
(Londyn).
Mimo dynamicznego rozwoju zbroi kolczuga zachowała
się w szczątkowej formie (a w Polsce używana była powszechnie aż do
połowy XVIII w.) stosowana dla ochrony miejsc słabiej zabezpieczonych
przez z. np. kolcze spodenki czy kolcze spódniczki. Specyficzną odmianą
byłą zbroja turniejowa, zwykle wzmocniona w stosunku do z. bojowej
dodatkowymi płytami. W wielu krajach wykształciły się swoiste
typy z. Ich opisanie zajeło by zbyt wiele miejsca. Polecamy więc sięgnięcie
do powszechnie dostępnych publikacji. Osobnym zagadnieniem jest rozwijająca
się w zupełnie innych warunkach kulturowych zbroja samurajska.
Wraz z rozwojem broni palnej stopniowo redukowano
zbroję, z której najczęściej pozostawiano lekki hełm, najczęściej
typu otwartego oraz kirys z nabiodrkami (półzbroja piechoty, zbroja
pikinierska), a pełna z. płytowa zaczęła pełnić coraz częściej
role paradną z wyszukanymi formami dekoracyjnymi. W Zachodniej Europie do
XVIII w. całkowicie zarzucono w jednostkach kawalerii i piechoty ze
stosowania jakichkolwiek elementów zbroi. Najdłużej przetrwał, do XIX
wieku, ryngraf, wykształcony z metalowego obojczyka. W Polsce aż do połowy
XVIII w. stosowano z. husarską. O wiele dłuższą ewolucje przeszedł
hełm i on jest stosowany nieprzerwanie od czasów antycznych.
Obecnie obserwuje się powrót do stosowania zbroi
poprzez coraz powszechniejsze wyposażanie żołnierzy z kamizelki
kuloodporne oraz wprowadzane do użytku części ochraniające także inne
części ciała. Natomiast w XX w. ostatnim reliktem średniowiecznej
zbroi były niemieckie pancerze okopowe. Do dziś jednak w celach
paradnych i reprezentacyjnych francuska i włoska gwardia republikańska
stosuje kirysy.
Historię
pochodzenia zbroi płytowej (wraz z opisem poszczególnych części składowych)
znajdziesz także w Akademii w Księgach Wiedzy pod podanym niżej linkiem.
Artykuł czytany 1709 razy, liczba komentarzy: 0. Ostatnia edycja: 5 września 2009, 16:20 przez Crazy.
