Gorące Dysputy

Osada od początku swego istnienia była (i jest) poświęcona fantastyce, a zwłaszcza gatunkowi fantasy. Wielu z nas z tego właśnie powodu trafiło do Osady i znalazło swój drugi dom w sieci. Być może niektórzy odkryli wspaniały świat elfów, czarodziejów, pięknych zaczarowanych krain dzięki Osadzie, inni przekraczając jej progi byli już doświadczonymi wędrowcami po Królestwie Czarów.

Każdy z nas kiedyś rozpoczął tę wspaniałą przygodę. I właśnie o początkach, o pierwszych zetknięciach z fantasy chciałbym abyśmy sobie porozmawiali.

Można wnioskować na podstawie mojego imienia (Moa), że przygodę z fantastyką rozpocząłem od serii HoMM. Znajomy, pasjonat tej gry (H3) zachęcił mnie do spróbowania. Kamyczek wywołał lawinę, H III towarzyszyło mi potem przez długie miesiące i w zasadzie towarzyszy do dziś. Do Imperium przybyłem w poszukiwaniu nowych map. Ale to Osada mnie tu zatrzymała. Jej niesamowity klimat, opowiadania, rozmowy o literaturze i wyjątkowi mieszkańcy stanowią o wyjątkowości tego miejsca w sieci.

Światem magii zafascynowałem się dzięki Tolkienowi. Teraz, patrząc z perspektywy czasu, żałuję, że to stało się tak późno. Władcę Pierścieni kupiłem w dniu premiery pierwszej części filmu. Wcześniej niejednokrotnie bywałem w bibliotece ale wszelkie próby zdobycia Władcy... były bezowocne. Miałem ten niefart, że znałem pobieżnie wydarzenia dziejące się w Śródziemiu zabierając się za lekturę. Jednak w najmniejszym stopniu nie popsuło mi to radości czytania.

Jeżeli są książki, które potrafią zmienić czyjeś życie, Władca Pierścieni jest jedną z nich.

Czy można zaliczyć do pierwszego spotkania z fantasy opowieści babci (a raczej prababci), to ona pierwsza snuła niesamowite historie (nie tylko zwykłe bajki dla dzieci)?
Jeżeli chodzi o książki, to nie pamiętam dokładnie która, ale na pewno z cyklu „Świat Czarownic” Andre Norton (miałam wtedy około czternastu lat) . Do tej pory powracam do tych „zaczarowanych” książek a Norton jest moją ulubioną autorką fantasy. Potem przyszły inne książki, inni autorzy.

W sumie mógłbym odpowiedzieć podobnie, ale nie jestem pewien czy był to "Conan" czy "Świat czarownic". Jeszcze "Czarnoksiężnik z archipelagu" - to był pierwszy krąg, ale na długo ostatni, bo potem przyszła fascynacja SF. Zresztą do dziś lubię poczytać Żelaznego czy Shackleya.

Natomiast "Świat czarownic" był i jest dosyć nietypową fantasy i może dlatego mi się tak bardzo spodobał, bo odległy był dosyć od Tolkiena, którego czytałem dużo później. Wiele przeplatających się elementów z SF i fantasy sprawiło, że długo właśnie Andre Norton była u mnie numerem jeden :)

Moje pierwsze spotkanie z fantasy miało miejsce wcale nie ta... ehhh... nawet nie byłem tego świadomy - to już około 8 lat, więc już trochę (toć to ponad 1/3 mego krótkiego życia...).

Zaczęło się od Hobbita, poleconego przez znajomego. Niewiele później dostałem w prezencie książkę "Harry Potter i Komnata Tajemnic".. I tak się już poźniej potoczyło :)

Pozdrawiam

Moje pierwsze spotkanie z fantasy wcale nie zaczeło się od przeczytania książki... Tylko od starych, dobrych Herosów 3 :)

Pierwsze spotkanie z fantasy?
Dużo tych pierwszych spotkań było... na początku na pewno było H2 u kuzyna. Jeszcze wtedy nie wiedziałem co znaczy seria Heroes of Might and Magic, to było jeszcze chyba zanim trójka wyszła. Byłem młody i głupi.

Później dostałem Opowieści z Narni - ale jeszcze wtedy nie wiedziałem co to znaczy fantasy, i że tak książka należy do ów gatunku.

Dopiero Władca Pierścieni uświadomił mi czym jest fantastyka i skierował mnie do odpowiednie półki w bibliotece ;) W okolicach pierwszego czytania WP(a nawet wcześniej) zetknąłem się także z Harrym Potterem, który był dla mnie po prostu kolejną fajną książką, do tego bardzo popularną. Co z tego że konwencja magiczna xD

Ja zaczynałem chyba od Conana, pamiętam jak kupowałem takie marne wydania na straganach przy przystankach autobusowych, takie małe książeczki, wiem że tez było wydanie z okładkami papierowymi(sic!) Ludzie z Wielkigo Kręgu (może przekręciłem tytuł), no a później był Hobbit i gra Conan na Commodore hehe.

Może bardziej odpowiednim pytaniem zamiast: kiedy to się zaczęło? byłoby: w jaki sposób się zaczęło, jakie były tego przyczyny?

Fantasy zacząłem czytać dość późno. Literatura przygodowa i podróżnicza interesowała mnie za to o wiele wcześniej. Myślę, że te dwie gałęzie: fantasy i powieści przygodowe, mają ze sobą wiele wspólnego. Podróże, akcja osadzona w większości na łonie natury.
Patrząc wstecz zdaję sobie sprawę, że jeszcze na rok przed premierą filmu nie mógłby odpowiedzieć, gdyby mnie ktoś spytał o Gandalfa czy Aragorna. Podczas gdy na świecie, ale także i w Polsce, Tolkien popularny był od co najmniej 30 lat, ja nic o jego twórczości, jak i ogólnie o fantasy nie wiedziałem.

Nie miałem ani nie mam w swoim otoczeniu fanatyków fantasy, Dopiero w Osadzie znalazłem grono osób, które tak samo jak ja pokochały ten specyficzny gatunek. W pewnym stopniu fantasy znacząco wpłynęło na moje życie. Inaczej najpewniej byśmy się nie spotkali.

Wydawało mi się, że będę w tym temacie oryginalny. Poczytałem jednak wypowiedzi przedmówców i z oryginalności wyszły nici. ;)

“Conan” był pierwszą książką fantazy jaką zdarzyło mi się przeczytać (do dziś mam spory sentyment do Howarda jak i do pokrewnego mu stylu pisania). Odpowiadając na pytanie Moandora, dlaczego?, pewnie dlatego, że na pierwszej stronie była “fajowa” mapka, lubowałem się wtedy (i do dziś) w wszelkiego rodzaju planach i schematach (vide film “Piękny umysł” ;) ). Przy lekturze zatrzymało mnie co następuje: wartka akcja z brutalnymi scenami walki, sugestywne opisy przedstawicielek płci pięknej (człowiek był młody i łatwo się ekscytował), no i oczywiście pierwotny instynkt każący podziwiać dominującego nad stadem samca.

Nieco później (ale niewiele) był czas “Hobbita”, tutaj zatrzymał mnie uroczy, prosty świat, w którym dobro wygrywa, bo jest dobrem.

Dalej “Czarnoksiężnik z archipelagu”, przyjemna lektura.

No i wreszcie “Władca pierścieni”, tydzień z życia wyrwany, porywający świat i fascynacja postaciami, które przerastały wszystko co znałem z rzeczywistości. Czegoś tak wspaniale czarno-białego potrzebowałem. Ta książka nie serwowała moralnych dylematów, ta książka proponowała proste i naturalne odpowiedzi. Szkoda, że dziś się juz tak nie piszę, że szaraki zastąpiły Bohaterów, że moralna jednoznaczność jest nie do przyjęcia.

Tak, to się zaczynało, później były gry, filmy, książki, wiele książek, później przesyt i rozdrażnienie, ale to już inna historia.

Pierwsze spotkanie z fantasy, pamiętam do dziś było nieudane, a to za sprawą właśnie Conana,niestety przez parę lat spowodowało to, że takie książki traktowałem jako czytadło na parę godzin niegodne, abym zawracał nimi sobie głowę, wolałem bardziej w tym czasie Chmielewską, Kinga i Mastertona. Drugie podejście miałem jako czternastolatek,po przeczytaniu książki (nie pamiętam już tytułu i autora), o grupie chłopców walczących o przetrwanie na wyspie w dwóch obozach, postanowiłem zgłębić jakąś lekką opowieść, aby moja młoda psychika wróciła do równowagi, to właśnie wtedy odkryłem Andre Norton i jej Swiat Czarownic, do dziś bardzo ciepło wspominam nocne czytanie jej dzieł przy latarce, żeby rodzice nie widzieli, bo wiadomo "w nocy trzeba spać i basta", tak myślę, że to właśnie "czarownice" mogę uznać, za prawdziwy i pełnoprawny początek.

Ze mną to było kropka w kropkę jak z Moandorem :) Tyle, że pierwsze spotkanie z fantasy zapewnił mi Heroes of Might and Magic II, a nie III. No ale zaraz po H2 był H3, a od H3 do Jaskini Behemota droga krótka :) No i tzw szok i zachwyt - od razu stałem się fanem fantasy.
A jeśli chodzi o literaturę, to o ile dobrze pamiętam był to Władca Pierścieni. Z początku też jechałem na przygodowych, pamięta ktoś całą serię Tomków? Tomek wśród łowców głów, Tomek na tropach yeti, Tomek na czarnym lądzie, Tomek diabli wiedzą gdzie jeszcze xP Ot, zwykłe przygodówki bez puenty. Dopiero od WP zaczęła się moja przygoda wśród magów, smoków i krasnali :)

Osób lubujących się w fantasy w moim otoczeniu też nie ma za wielu. Znam osobiście dwóch. Nie było nikogo, kto by mógł wlać we mnie miłość do tego gatunku i dlatego składam kolejny ukłon w stronę Jaskini :) Gdyby nie Wy, pierun wie, co za dres by ze mnie wyrósł xP

Chciaż z drugiej strony dobrze, że nie zalała mnie od razu fala fantasy, tylko zagłębiam się stopniowo, bo chroni mnie to na długo przed przesytem, który dotknął Morgrafa :)

Ja od małego przesiadywałam wśród mojego taty i paru przyjaciół, którzy grali w HoMM 3, a potem sama nauczyłam się grać, co jest oczywiście łatwe do zrozumienia.
Przygodę z moją ulubioną książką, Harrym Potterem zaczęłam w... szkole!
W 4 kl. podstawówki mieliśmy 2 część w lekturze, potem zdecydowałam się przeczytać 1 cz. a potem wszystkie kolejne. To moja ulubiona seria. Do dziś.
Władcę Pierścieni przeczytałam dopiero po premierze filmów w TVN. Trylogia to moja druga ulubiona seria.

Śmiesznie wracać do tych czasów. Szczerze powiedziawszy zaczęłam czytać fantasy gdy mama kupiła mi dwa pierwsze tomy Harrego Pottera, którego pochłonęłam w zadziwiającym dla mnie tempie trzech dni - wcześniej nie chciałam czytać żadnych książek, nie mówiąc już o lekturach... A po Harrym chciałam więcej, więcej i więcej. I tak mi zostało do tej pory.