Gorące Dysputy

Ulubionych bohaterów mam, i to kilku. Bardzo szanuję Baldwina IV Trędowatego - spośród wszystkich władców jerozolimskich, to właśnie jego uznałbym za tego "naj". Choć może nie przyniósł żadnej rewolucji, opóźnił znacznie zgon rozdartego walkami z Saladynem Królestwa. Aleksandra Wielkiego lubię, choć nie jest on moim "idolem", gdyż o życiu prywatnym lepiej się nie będę wypowiadał. Z "naszych" ważnych osobistości lubię (już wiem, że Tabris krzyknie "Dmowski! Dmowski!" - owszem, ale nie tylko :)) Zawiszę z Garbowa - symbol niedoścignionych cnót, Skalskiego - również rycerza, tyle, że walczącego w przestworzach z Messerschmittami. Z pewnością znalazłoby się jeszcze kilka innych ciekawych panów (och, nie wspomniałem o paniach, no to mam u feministek na pieńku), ale to Ci właśnie mi przyszli pierwsi do głowy, więc o nich wspominam. Ach, przecież jeszcze swego czasu podziwiałem jako wzór rządzącego Gajusza Juliusza Cezara (a w Idy marcowe zawsze mam opis "Ave Caesar Imperator"). Ot.

Każdy sobie sam wybiera bohaterów, ale o jednym z Twoich muszę się wypowiedzieć.
W pułapce, jaką na nas zastawiła historia, tkwi wiele mitów, niedomówień, zafałszowanych celowo historii. Niestety, ciągle my sami nie potrafimy często o tym dyskutować, a każde nieśmiałe napomknięcie, że nie każdy z panteonu zasługuje na figurę ze złota, spotyka się z agresja i zarzutami szargania narodowych wartości, zamachem na niepodległość niemalże.
Tak jest niestety z generałem Stanisławem Skalskim.

Zanim jednak odbrązowię trochę jego postać - pewna uwaga. W ocenie jego postaci nie wolno kłaść na szali sposobu, w jaki Polska podziękowała swojemu bohaterowi. Bo generał umierał w zapomnieniu, opuszczony i oszukany przez najbliższych. To jest hańba po prostu i nie ma o czym tu dyskutować - skandal i tyle. Można natomiast na szali kłaść jego co najmniej dziwne poglądy i związanie się z co najmniej dziwnymi ludźmi w latach 90-tych. Ale nie o tym chciałem.

Dla mnie cieniem na dokonaniach Skalskiego kładzie się historia z września 1939 roku. Nie mam w Warszawie swojego źródła, ale bodaj historia ta jest opisana w dobrze udokumentowanej książce Jerzego Cynka "Polskie lotnictwo myśliwskie w boju wrześniowym".
Otóż jednym ze sztandarowych dokonań Skalskiego jest słynna historia, jak to zestrzelił niemiecki samolot, a potem wylądował obok wraku by pomóc rannemu pilotowi. Przykład szlachetnej postawy, humanitaryzmu itp. A po wojnie spotkał się z tym Niemcem i podali sobie dłonie. Wszystko zarówno w czasie wojny jak i po niej ociekało propaganda i strasznie się wbiło w ludzkie główny, tymczasem historia jest delikatnie mówiąc nie do końca prawdziwa.

Pomijam już, że takie zachowanie jest w czasie wojny po prostu głupie - marnowanie czasu na lądowanie koło ofiary, gdy inni, sprawni agresorzy masakrują kraj ojczysty jest raczej skandaliczne i ocierające się o zdradę niż rycerskość, że o wojskowych zasadach prowadzenia wojny nie wspomnę.
Otóż stawiany za wzór cnót rycerskich Skalski nie zestrzelił tego Niemca, lecz przypisał sobie zasługę kogoś innego. Prawdą jest, że wylądował koło niego (był to obserwacyjny Hs 126), ale nie strzelał do tego samolotu. Wylądował w pełni sprawnym samolotem, który mógł sie przydać w boju jeszcze!!! No zaiste czyn bohaterski. A pilot, który naprawdę zestrzelił tego Niemca (z pamięci nie powiem kto), zginął bodajże w 1940 roku i komisja Bajana weryfikująca wrześniowe zestrzelenia w czasie wojny w Anglii nie miała kogo zapytać jak to było naprawdę. A Skalskiemu zaliczono na podstawie jego zeznać 6 zestrzeleń, tymczasem badania z ostatnich lat zweryfikowały tę liczbę do 3 i pół.
A żeby było jeszcze ciekawiej - to nasz narodowy wzór rycerskich cnót sam strzelał do zestrzelonych lotników ratujących się na spadochronach - meldował o tym dowódcy dywizjonu, bo jak każdy lotnik składał po locie raport, i te papiery zachowały się do dziś...

Nie ulega wątpliwości, że Skalski był doskonałym pilotem. Jakim był dowódcą - nie podejmuje się wypowiedzieć. Jakim był człowiekiem - dla mnie jest jasne i nie jest to moim zdaniem wzór do naśladowania.