Gorące Dysputy

Nie potrafię wskazać ulubionego poety ani wiersza, bo nie śledzę tego regularnie ani nigdy nie zajmowałem się tym jakoś intensywnie. Niedawno tylko znalazłem coś bardzo przyjemnego – śp. bp Ignacy Krasicki, „Filozof i chłop”:

Wielki jeden filozof, co wszystko posiadał,
Co bardzo wiele myślał, więcej jeszcze gadał,
Dowiedział się o drugim, który na wsi mieszkał.
Nie omieszkał
I kolegę odwiedzić,
I od niego się dowiedzić
Co umiał, i skąd była ta jego nauka.
Znalazł chłopa nieuka.
Bo i czytać nie umiał, a więc xiążek nie miał.
Oniemiał.
A chłop w śmiech: moje xięgi (rzekł) wszystkie na dworze.
Wół, co orze,
Sposobi mnie do pracy, uczy cierpliwości:
Pszczoła, pilności:
Koń, jak być zręcznym:
Pies, jak wiernym i wdzięcznym:
A sroka, co na płocie ustawicznie skrzeczy,
Jak lepiej milczeć, niźli gadać nic do rzeczy.

Podoba mi się i temat, i styl. Rym jest dość prosty – mówi się na to chyba „parzysty” albo „aabb” – ale świetnie, trochę zabawnie brzmi, jeśli łączy dwa różne zdania, tak jak parę razy w tym wierszu.