JAŚ W ŚWIECIE DOJRZAŁYCH LUDZI

Szedł Jasio przez życie
Z werwą i celami.
Czuł się znakomicie,
Gdy się kłamstwem mamił.

Lecz zmierzył się z prawdą,
Słusznie się wycucił.
Czas marzeń był dawno,
Czas je już porzucić.

Zło i wojny będą,
Są wręcz całkiem fajne,
Nadzieja jest zbędną,
Naiwność jest łajnem.

Czas działać z rozumem.
Jaś przestał się łudzić.
Forsa daje dumę
W świecie mądrych, dojrzałych ludzi.

Szedł Jasio przez życie,
Obserwując wszystko,
Ciała na orbicie,
Własną duszę nisko.

To było złudne piękno,
Życie to brzydactwo.

Bańki z mydła pękną.
Wyginie robactwo.

Piękno jest w betonie,
Maskarach i naukach.
Rzecz jasna - w mamonie!
W liczbowych wydrukach.

Co piękne, przemija
I by się nie trudzić,
Naturę Jaś mija
W świecie pięknych, dojrzałych ludzi.

Szedł Jasio przez życie,
Szedł pełen odwagi,
By zwalczać złe bycie,
Kochać bez rozwagi.

Sens jest jednak inny,
Jak się Jaś przekonał,
Krzywdzenie niewinnych
Da im dobry morał.

To prawdziwa dzielność,
Wyrzec się swej duszy.
Kochanie to mierność,
Siły nic nie ruszy.

Poszedł na imprezkę
Jaś by się nie nudzić,
Wciągnął dzielnie kreskę
W świecie dzielnych, dojrzałych ludzi.

Widział, jacy dobrzy
Są ludzie w tym świecie.
Piękni, dzielni, mądrzy,
Zaufaj poecie.
Zrzeknij się wszystkiego,
Poza swą wygodą,
Poczuj dumę z tego,
Oddaj się swym głodom,
Szczęście miej żałosne,
Lepsze nie istnieje,
Podepcz życia wiosnę,
Zdław wszelkie nadzieje.
Płacz tylko z radości,
Nie jak smutny Janek,
Poeta w żałości.
Czeka cię poranek
W świecie mądrych,
pięknych,
dzielnych,
dojrzałych ludzi.