Oberża pod Rozbrykanym Ogrem

Lud próbował zdecydować dokąd pójść.
-Czym, że jest PeGeeR jeżeli nie Piękymi Górami Reikarnacji
-Nie to Pochowane Gospodarstwa Reni!
- Toć to anagram RPG!!
- Nie Pięknych Goblinów Rzołądek
- Żołądek Pisze sie przez samo Ż głupku
- A kto to sprawdzi??
W tem z oddali słychac było głos Gnoma ostatni mądry głos
- PoGoRzelisko, marsz na PoGoRzelisko
- Ten gnom ma racje wipijmy Po GoRzałce.
Co powieddizeli to zrobili

Zdenerwowany całą sytuacją gnom począł płakać tak głośno, że nikt go nie usłyszał.
Podczas gdy zgromadzenie raczyło się gorzałką, wąpierz zastanawiał się nad trudnością zadania, które im powierzył. Po dłuższym namyśle doszedł do wniosku, że da im małą wskazówkę.
- Ej. Motłochu...
- Cooooo!? Motłoch?! My ci damy motłocha! - zawył tłum i...
- Mam dla was zagadkę!
Lud z ognikami w oczach spojrzał na wąpierza.
- My uwielbiamy zagadki!
- Żartowałem. To tylko wskazówka. Ruiny PeGeeRu znajdziecie tam. Na lewo. - i wskazał palcem lewą stronę.
- Na PeGeeR! - wrzasnął tłum i pognał w swoje lewo zostawiając gnoma w tyle.

Derin szedł przez miasto, gdy nagle zastąpił mu drogę mały człowieczek. Miał może 1,60 wzrostu, siwe włosy i siwe wąsy. Pochylał się co jeszcze zmniejszało go trochę. Przekrzywiał co chwilę twarz, co nadawało mu dziwnego wyrazu. Stali tak chwilę, po czym człowieczek spytał Derina swoim cienkim głosikiem:
- A dokąd zmierzasz z tym skarbem, młodziku?
- Do domu, człowieczku. Ten onuc - tu pokazał zakupiony niedawno towar - przed dimonami chroni. Nie wiem, co to, ale ważne, że chroni.
Głupek, pomyślał mały człowieczek. Zapytał:
- A chciałbyś znaleźć Niewyobrażalnie Wielki Skarb?
Derin Ojacie był bardzo łatwowierny(Gdy miał 16 lat kolega wmówił mu, że jest zmutowaną dziewczynką), więc powiedział "Tak!"
- A więc słuchaj, idio... To znaczy chłopcze: Mam mapę do NWS. Nie jest zbyt tania, ale zamienię ją na ten onuc - wydawało się to niewyobrażalnie głupie, ale człowieczek wiedział, że towar przez ogra sprzedawany zawsze działał i autentyczny był.
Derin chwilę się wahał, więc spytał:
- A duży ten skarb?
- Wykupisz największe miasto w kraju i starczy ci jeszcze na basen 150 na 150, obudowany najlepszym obsydianem i marmurem, ze złotą drabinką.
Jako że Derin(Jak już pisałem) był strasznie naiwny... przepraszam, łatwowierny i ufny w ludzi: Zgodził się. Wymienił amulet anty - demoniczny na mapę i zgodnie z jej wskazaniami ruszył w kierunku Niewyobrażalnie Stromych Gór. Człowieczek zapatrzył się na odchodzącego Derina. Co za frajer, pomyślał. Nie ma przecież żadnego skarbu.

Chociaż... Kto wie???

A może skarbu jednak nie ma? - Pomyślał Derin, zgodnie z tekstem na mapie wspinający się na piąty z kolei szczyt Niewyobrażalnie Stromych Gór. Komary go atakowały jak Lufwaffe, (choć po prawdzie atakowałyby tak, gdyby wiedziały co to jest Luftwaffe). Nagle stracił równowagę i zaczął spadać. Spadał, spadał, spadał i spadał, aż spadł na położoną trzy metry niżej półkę skalną. W wyniku zderzenia czaszki Derina z twardym podłożem półki skalnej doszło do wstrząsu mózgu. W przypadku naszego bohatera oznaczało to ni mniej ni więcej, włączenie normalnego myślenia. Myślący normalnie Derin w mig (a nawet F-16!) domyślił się, że zrobiono z niego idiotę. Postanowił zawrócić. Gdy 10 godzin i 6 litrów potu później dowlókł sie do miasteczka nie wytrzymał. Upadł na twardy bruk. Ponowny wstrząs mózgu spowodował u maga

Gdy już upadł na ten bruk... Niespodzianka! Kostka brukowa okazała się czymś w rodzaju kładki. Pod wpływem ciężaru upadającego Ojacie bruk się zawalił i mag ze wstrząsem mózgu poleciał w nicość...

Gdy Derin się obudził, okazało się, że leży w jakiejś komnacie. Podniósł się. Jego głowa bolała tak, że mag zastanawiał się, czy nie położyć się znowu. Ciekawość jednak zwyciężyła nad rozsądkiem(dość często to się zdarza) i Derin ruszył korytarzem...

Po jakimś czasie wędrowania po korytarzu Derin zatrząsł się i nim ktokolwiek zdążył zaeragować(w końcu nikogo tam nie było) upadł na ziemię i stracił przytomność.

Ojacie się obudził. W korytarzu było strasznie jasno. "Czyżbym był tak blisko jądra planety?", pomyślał idiotycznie. Nie, to nie było jądro planety ani niczyje inne. Derin więc poszedł w stronę światła...

Gdy już tam doszedł, zobaczył, że jest w małej okrągłej komnacie. Z komnaty tej prowadziły trzy drogi: Jedna z powrotem, jedna do gigantycznych wrót, a trzecia do małych drzwiczek. Derin podszedł do wrót. Obok nich była tabliczka z napisem: "Straszliwie trudna i niebezpieczna droga do staruchy z jednym zębem, która wie, gdzie jest Kryształ Pani Zofii". Mało przekonywująca nazwa, pomyślał Ojacie. Następnie podszedł do małych drzwiczek. Tam była tabliczka z napisem:"Droga do staruchy z jednym zębem, która wie, gdzie jest Kryształ Pani Zofii, to tylko jedne drzwi i jedna przeszkoda". To już coś, pomyślał uszczęśliwiony mag. Otworzył drzwiczki i zobaczył przeszkodę. Tą jedną straszliwą przeszkodę, która odebrała mu chęć do przejścia tędy. A była to...

Dwulistna koniczyna! Przerażająca roślina, groźniejsza od soku z 1000 mandragor! Osoby, które zbliżyły się do dwulistnej koniczyny ginęły na skutek pecha. Mało tego. Ich bliscy do VIIIII stopnia mieli do końca życia wiecznego pecha.

Derin zatem zamknął ostrożnie drzwi. Nawet on nie był na tyle głupi aby przejść obok TAKIEJ przeszkody.

Za to wybrał drogę z tysiącem przeszkód. Gdy otworzył drzwiczki wylało się COŚ na niego. Coś pachniało i wyglądało jak efekt nieudanych eksperymentów Pryka.

Derin zrozumiał; był w kanałach. Poznawszy tą straszną prawdę

Chciał się wydostać z tego ścieku, ale nie mógł. Im szybciej przebierał nogami, tym bardziej wyjście się od niego oddalało. W pewnym momencie potknął się jakimś cudem o kamień(mimo, że biegł w miejscu) i przewrócił się. Wpadł twarzą prosto w ścieki!
-ŁAAAAAAAAAAAA! - W zaistniałej sytuacji nie było czasu na wyszukane epitety i zwroty. Nagle kanał zniknął! Derin leżał na ziemi: Trochę brudnej od ścieków, ale ziemi. Gdy już podniósł się z ziemi, zobaczył przeszkodę nr 2: Dwadzieścia mohrgów o nawiedzonym, nieumarłym(?) spojrzeniu. Truposze były inteligentne, więc pokazały magowi znak ścinania szyi. I przede wszystkim: Stały tuż przed nim! Ojacie zachował się w tej sytuacji spokojnie i potraktował ten gest dyplomatycznie i po przyjacielsku: sierpowy w najbliższego mohrga i ucieczka z miejsca wypadku. Truposze w liczbie dwudziestu(a co myśleliście?) wciąż goniły Derina, gdy ten zderzył się z przeszkodą nr 3: Masywnymi drzwiami. Te jednak okazały się małą przeszkodą dla wystraszonego Ojacie. Po prostu otworzył je. Ale tam czekały już przeszkody nr 4, 5 i 6...

P.S. Mohrg - Ożywiony szkielet seryjnego mordercy lub podobnego łajdaka, który zginął nie odpokutowawszy swoich zbrodni. Jego klatkę piersiową wypełniają obrzydliwie wijące się wnętrzności, posiada też język: długi, chrząstkowy i zwieńczony pazurami.

Komnata za drzwiami była cała biała białością białeczną. Wyglądało to bardzo biało. I na środku był też biały stół i białe krzesło i biała kartka papieru I jeszcze jedna kartka papieru i biały długopis marki Nakilep i na kartce było napisane białym na białym (na szczęście innym odcieniem białego): Inne pułapki zostały rozkradzione przez rywali do stołka Cesarza Trzustek Dolnych. Została ino ta. Są dwa wyjścia z komnaty. Aby wyjść tym dobrym, musisz wygrać sam z sobą w kółko i krzyżyk. Jeśli przegrasz sam z sobą to przejdź przez te drugie, po lewej od sufitu. Derin przeczytał uważnie kartkę i zrobił jak mu kazali. Stawiał krzyżyki i kółka tak uważnie jak sie dało. Nic. Remis. Zaczął jeszcze raz. Przegrał. Załamany, klnąc na czym świat stoi na swego chytrego adwersarza (który na pewno oszukiwał!). Przeszedł na drugie drzwi tam już Czeka czekała na niego z czekanami i

PS. Barwa biała – najjaśniejsza z barw. Jest to zrównoważona mieszanina barw prostych, która jest odbierana przez człowieka jako najjaśniejsza w otoczeniu odmiana szarości.

Wyjaśnieniem tej definicji może być przykład, że zawsze fragment tła można oświetlić mocniejszym światłem białym i wtedy dotychczasowa, pozostała biała powierzchnia stanie się w efekcie ciemniejsza, a więc jasnoszara.

PPS - polska partia polityczna o charakterze niepodległościowym, socjalistycznym i pracowniczym (klasyfikowana w grupie partii lewicowych), założona w listopadzie 1892 podczas tzw. zjazdu paryskiego jako Związek Zagraniczny Socjalistów Polskich, jedna z najważniejszych w Polsce sił politycznych aż do 1948. W czasach PRL jako samodzielna partia działała jedynie na emigracji.

PPPS - Nakilep to odwrócony Pelikan. Taka firma co atrament robi. Jakby kto się nie domyślił.

PPPPS - a chcielibyście, co? A tu nie ma! Chcecie PPPPS to się udzielajcie w topiku!

Nagle zaczęła płakać. Szczegółem było to, że w ręce trzymała cebulę. Derin spytał się idiotycznie:
- Czemu płaczesz?(Jakby nie widział tej cebuli)
- Kazali mi czekać na idio... eee... wybrańca, który przejdzie tymi drzwiami. - Trafiło to do wyobraźni Ojacie: Wybraniec! - Musisz wziąźć jeden z tych czekanów. Jest jednak mały szczegół: Musisz wybrać właściwy...

Mag przyjrzał się czekanom: Jeden misternie zdobiony, cały ze złota, pełen kamieni szlachetnych, z wyrytym napisem: "Weź mnie". Drugi był drewniany, czysto funkcjonalny, i wyglądał, jakby zaraz miał się rozlecieć. Było na nim napisane flamastrem marki Nakilep: "Niech cię ręka Boska broni, żebyś miał mnie brać!" Ciekawe, pomyślał Derin. Po chwili wahania zdecydował i wziął do ręki czekan z napisem...

Ojacie wziął drewniany czekan. Coś zaskoczyło i pomyślał, że ten złoty to podpucha. Jakież było jego zdziwienie, gdy czekan zamienił się w węża i zasyczał:
- Durniu, to była podpucha, sssss!
W jednej chwili wąż podpełz do płaczącej, światło rozbłysło i nagle przed Derinem Ojacie pojawiła się naga w pełnym rynsztunku bojowym. No i czapa, pomyślał nasz bohater. Naga odwróciła się w jego stronę i...

Ucałowała go. Tak, to nie pomyłka! Jeszcze bardziej zaskoczony Ojacie zbaraniał do czwartej potęgi...
- Uwolniłeś mnie z klątwy! Nie wiem, jak mam ci dziękować! Wyobrażasz sobie to uczucie: przez 250 lat czekać na idiotę, który weźmie drewniany czekan! Pogłówkuj: Drewniany czekan złamałby się szybko. Co cię podkusiło, żeby go wziąźć?
- Sam nie wiem - powiedział Derin - słyszałem już wiele razy o takich zagadkach: Ładnie świeci, bierzesz i... "Game Over", że się tak wyrażę z obca.
- Dziękuję ci etc... - powiedziała już po raz en - ty naga - ale niestety muszę cię przenieść tam, gdzie mi kazali. Do następnego spotkania...
Derin dostał w głowę czymś ciężkim i stracił przytomność.

Mag się obudził. Rozejrzał się po okolicy. Gdy już zobaczył, gdzie jest, chciał krzyczeć z rozpaczy. Derin wylądował w...

.. pięknej, stylowo urządzonej, choć może nie przesadnie wysprzątanej, ale dzięki temu bardzo klimatycznej chatce. Zwieszające się z sufitu warzywka, zioła, kości i inne materiały organiczne rozsiewały w powietrzu przyjemną (można by tu polemizować) woń. W kominku wesoło trzaskał ogień, nad którym wisiał stary garnek. Wszędobylskie pajęczyny zwieszały się skąd mogły, a obdrapane zasłony w oknie czyniły bardzo interesujący wizualne efekt, żeby nie powiedzieć obrzydliwy. W klimatycznie nadgniłym, obłożonym kolorową pleśnią kącie chatki stał sobie szkielet, zapewne służący do badań anatomicznych. Było cicho i spokojnie, jak w każdym laboratorium podczas przerwy obiadowej. Co więc tak przeraziło Derina?

Otóż.. Właścicielka. Od której bił przerażający mrok, zło w istniej, pierwotnej postaci, przyprawiające o mdłości i zgrzytanie zębów uczucie wszechogarniającego mroku.... Kiwająca lekko główką starsza pani z jednym zębem, opatulona chustami, ginęła w rozklekotanym, obdartym fotelu i z zacięciem godnym mistrzyni szydełkowała sweterek. Nic dziwnego - wszak była Mistrzynią Szydełkowania od pięciu lat utrzymując ten tytuł na corocznych zjazdach Koła Gospodyń Podmiejskich. Siedziała skupiona i postękiwała lekko, a z pomarszczonego, zwieńczonego wielką krostą nosa zwisała jej kropelka... Wydzieliny odnosowej.

-O ja cię...- wyjąkał Derin, podnosząc się z podłogi. Staruszka nie zareagowała, w zamyśleniu głaszcząc się po jedynym (ale za to jakim pokaźnym!) zębie.

-Yy... Dobry wieczór..?- zaryzykował Derin, podchodząc bliżej.
Babuleńka przerwała pracę. Po chwili podniosła głowę i zapadniętymi oczami spojrzała mu w twarz. Zamrugała. Po kolejnej chwili odezwałą się.
-Jaaakie bobryyy?- nienaturalnie długo przeciągała samogłoski. Głos do tego miała strasznie piskliwy, co w zestawieniu stanowiło bardzo niemiły dla ucha efekt. -Jo tu żadnych bobrów nie widzooo...-
-Dobry wieczór!- Derin podniósł głos. -Czy Pani jest tą Zofią, która miała mieć Kryształ Zofii?

- Co ja? Kryształ to miała Pani Zofia. Ja jezdem Panna Zofija - powiedziała (to duży komplement, ale autor jest wszak dżentelmenem) zalotnym głosem babulka i zaśmiała się zalotnie. Efekt był bardziej wstrząsający od wstrząsów górotwórczych, które stworzyły Himalaje - Ale ja jezdem Jej kuzynką VIII stopnia ze strony matki stryja brata siostry przyrodniej, wnuczki wuja ciotki prababki ze strony ciotki, Hermenegildy Framugi.

- A może wie pani, eee - przełknął ślinę Derin i zebrał siły w sobie - panna, gdzie jest Pani Zofia? - zapytał się lękliwie Derin starając się nie patrzeć na promieniujące złem oczy babulki i jednocześnie jej nie rozgniewać.

- Jo wiem, ale żebych Ci powiedziała to musiałbyś ty przyjemność sprawić - zaśmiała się babinka i to tak, że Derin zaczął zazdrościć osobom, z których karczmarz zrobił ciastka.

- Ja, ja - wyjąkał Derin, - Jaja sobie robisz magiku! - Wrzasnęła babinka opluwając maga, masz mnie przynieść Zaklętą Drapaczkę +28! A inna część rodziny mieszka tam gdzie ty nie wiesz, więc wynocha!

- Derin posłusznie wypełnił polecenie babulki staruchy. (Za wiele powtórzeń, zmieniłam na 'staruchę - babulka) Była to jedyna rzecz od trzech dni, którą zrobił z przyjemnością i nie żałował konsekwencji. Był ponownie w miasteczku, tyle że na przedmiasteczku. Cóż miał biedny począć? Zastanowił się, ale bez przesady!, i ruszył dziarskim krokiem w stronę

Ruszył w stronę sklepu "Cuda i dziwy tego świata". Przyjrzał się budowli: Niski budyneczek z kamienia i cegieł. Wszedł do środka i przyjrzał się schodom: Schody jak schody. Wszedł na te schody... I zwalił się na łeb, na szyję. Schody zaczęły się ruszać!!! Spadał tak tymi schodami przez dobrych parę godzin... I w końcu zderzył się z podłogą. Derin wstał, stękając i jęcząc. "O ja cię!", pomyślał. Zobaczył bowiem tysiące półek z różnymi różnościami, dziesiątki tysięcy pracowników, setki tysięcy klientów... Możnaby tak wymieniać w nieskończoność, ale brakuje nam czasu. Derin gapił się na ten natłok klientów, ale zauważył, że jest tylko kilka osób przy dziale "Przedmioty magiczne". "Może tam znajdę to coś", pomyślał. Poszedł tam nieśpiesznym krokiem. Zobaczył tam paru ludzi. Z jakiegoś powodu ci ludzie płakali. Ojacie podszedł do nich i spytał:
- Czy wiecie może, dobrzy ludzie... Gdzie znajdę Zaklętą Drapaczkę +28?
Tłum(a właściwie pięć osób) zamilkł. Wreszcie odezwał się najniższy z ludzi:
- Toż to Wybraniec!
Pozostała czwórka skłoniła się zaskoczonemu Derinowi do samych stóp.
- Eee... O co chodzi? - Spytał Ojacie.
- Pomóż nam, Wybrańcze! Wszystkie magiczne przedmioty zostały zabrane przez złego Zdzisława. Tylko ty jeden możesz je odzyskać. Co prawda Zdzisław dowodzi zastępami demonów, ale co to dla Wybrańca?
"Aha, czas się ewakuować", pomyślał Derin.
- Bardzo mi przykro, ale musieliście mnie z kimś pomylić. Do widzenia! - Derin odwrócił się na pięcie i już miał odejść, gdy nagle dostał w głowę czymś ciężkim i stracił przytomność... (Zauważyliście, że teraz zdarza mu się to dość często?) Piątka płaczących podniosła nieprzytomnego Ojacie i wrzuciła go do kotłowni. Niby nic, ale był problem: Otóż w kotłowni był jednokierunkowy portal do Hartalizakni, czyli państwa Złego Zdzisława. Tak się też złożyło, że Derin odbił się od beczki z kauczuku(Beczka z kauczuku? A po co?) i wpadł prosto do portalu. Portal zniknął, a Derin - razem z nim...