Oberża pod Rozbrykanym Ogrem

- Co? - elf otrząsnął się z transu na dźwięk swego imienia. - A, tak. Zakład. Jestem zmuszony odmówić, z zasady nie jestem hazardzistą.
Silveres dopiero teraz przyjrzał się swemu rozmówcy. Wysoki, barczysty i umięśniony minotaur. Czyli, jednym słowem, ciężki przeciwnik w ewentualnej walce. Ciekawa sprawa, że większość tutejszych jest ogromna, niewielu zaś jest takich, którzy stawialiby na szybkość i zwinność.
"Cóż..." - uśmiechnął się pewny swych umiejętności elf. - "Przynajmniej, gdy taki duży upada, robi się naprawdę głośno."

- Jestem gotów. A więc? - Naadir spojrzał na Agona

Agon wstał i ogłosił:
- Rozpoczynam walkę. Demoniczny asasyn Naadir staje do boju przeciwko wampirowi Siriusowi. Niech zwycięży najlepszy!

Naadir skupił całą swoją energię magiczną, po czym przywołał potężnego demona, tuż za plecami Siriusa. Demon chwycił go za ramiona tak, że wojownik nie mógł się ruszyć. W tedy Naadir wyjął oba miecze, które po wymówieniu demonicznego zaklęcia zaczęły płonąć i zaczął ciąć niemiłosiernie korpus i twarz Siriusa, po czym odskoczył i uderzył go tak silną kulą mroku, że demon, który go trzymał rozpłynął się w czarnej mgle. Zaraz po tym asasyn wbił oba miecze w stopy Siriusa, tak aby przybijały go do ziemi i z całą swoją siłą rozpoczął serię uderzeń i kopnięć, w twarz i brzuch przeciwnika.

Teraz robi się ciekawie. Sirius jest w niezbyt komfortowej sytuacji, no ale zobaczymy co się jeszcze może stać. Ciekawe czy zamieni się w mgłę, czy też zastosuje inny manewr. Tak, czy owak Naadir na razie zwycięża.
Agon przywołał obserwatora i dał mu tajemnicze pudełko, po czym rzekł:
- Uważaj na to co jest w środku. Jeśli się dowiem, że podjadałeś zabiję cię. Te wafle mają przynosić dodatkowy dochód, a teraz leć i sprzedawaj tym co oglądają. I nie patrz tak na mnie bo w dziób!
- Ale szefie ja muszę obser...
- Morda! Wykonujesz co ci każę albo zdychasz jednooka poczwaro.
- Tak jest panie. Wafle! Kto chce kupić wafle? Kupujcie póki świeże!

- Z przyjemnością kupię - elf zwrócił się bezpośrednio do obserwatora z waflami, gdy ten akurat przelatywał niedaleko. - W jakiej cenie?
Pytanie to, choć pozornie proste, zupełnie zbiło go z tropu. W końcu jego zadaniem było obserwować, a nie... brać udział w złodziejskim procederze na waflach. Nie, żeby cała ta sytuacja była jakoś poniżej jego godności - w końcu i tak miał lepiej niż obserwatorzy-sprzątacze. Najzwyczajniej w świecie umysł jego nie potrafił skupić się na liczbach i czarnej mag... matematyce.
- Yyyy - popatrzył bezradnie w stronę swego pracodawcy i usilnie próbował sobie przypomnieć tę tajemniczą liczbę. Niestety, jak na złość, przypominało mu się wszystko - włącznie z udziałem w dziwnym incydencie znikających kartofli - poza ceną...

- On zna cenę, paczka wafli kosztuje sztukę złota. - Odpowiedział drow. Agon patrzył na przebieg walki, zajadał wafle i popijał je winem. W pewnym momencie wyciągnął upieczonego kurczaka i zaczął go lubieżnie konsumować. Gdy zakończył pożeranie mięsa, wyciągnął z torby dziwny proszek i zaczął go wciągać nosem.
- Oh tak, teraz lepiej. Widzę walkę, widzę świat, mam już sobie parę lat... O co jest z waflami? A to, to i tamto, niech więc tako będzie. Teraz czas zapalić fajkę i obejrzeć sobie bajkę. - Agon wyciągnął fajkę, nasypał tam czarnego prochu i zapalił zaklęciem. I nagle nastąpiła eksplozja, która rozerwała mu pół twarzy i odrzuciła drowa do tyłu. Magomedycy natychmiast interweniowali i zaczęli składać do kupy twarz Agona.
- Tampon, skalpel, różdżka...
- Skalpel siódemka, czy ósemka?
- Oczywiście, że siódemka! Chcesz, żebym go zabił?!
Magomedycy zaczęli grzebać w ciele drowa, widać było mięśnie, kości i przelewające się flaki, o krwi nie wspominając.
- Co wy wyprawiacie? Dlaczego otworzyliście mu bebechy? Przecież mamy operować twarz pacany!
- Ordynator tak zalecił. Szukamy przyczyny jego dziwnego zachowania, które doprowadziło do tej tragedii. To może być rak mózgu i prawdopodobnie doszło też do jakiegoś skażenia.
- Nic dziwnego skoro operujecie brudnymi narzędziami!
- Chyba doszło do przerzutów.
- Ludzie dlaczego operujemy go tutaj, musimy go przenieść do Namiotu Medyka!
Magomedycy przenieśli Agona w bezpieczne miejsce.
- Wy wiecie w ogóle gdzie jest mózg?
- Eee w bebechach?
- Nie! Dajcie mi go bo zaraz nastąpi zejście.
Magomedycy zaszyli Agona i pozostawili go pod ścisłą kontrolą.
- Odsunąć się jestem kapłanem! On potrzebuje ostatniego namaszczenia.
Nagle ciało Agona zaczęło drżeć i wpadło w konwulsje.
- Apage Satana! Idź precz!
To nie powstrzymało demona drzemiącego w ciele drowa. Z ust leżącego Agona odezwał się chrapliwy głos, a raczej kilka głosów mówiących chórem:
- Jam jest legion. Jam jest Agon. W końcu po dziesięciu tysiącach lat ciągłych inkarnacji wydostanę się ze swojego więzienia. Drow umiera, jestem wolny...
- Apage Satana, apage Satana.
Po chwili wszystko się uspokoiło, a Agon się obudził.
- Co tu się dzieje? Kto sprzedaje wafle? I dlaczego nie oglądam walki! Żądam wyjaśnień!
- Eee... - Zaczął jeden z magomedyków.
- Zresztą nie ważne! Muszę lecieć oglądać pojedynek, a wy wybierzcie winnego, którego poćwiartuję za zakłócanie sędziemu pracy.
Po tych słowach Agon pobiegł na arenę i zajął swoje miejsce.

Silveres - wygrzebawszy z mieszka sztukę złota - podrzucił ją w kierunku handlarza. Ten zaś, trzeba przyznać, bardzo zręcznie wybrnął z całej sytuacji łapiąc monetę w powietrzu.
- Tak... To jest... To znaczy... - jąkał się. - Dziękuję. Twoja... Znaczy, pańska paczka wafli.
Elf odebrał swoją należność, ukłonił się grzecznie w stronę obserwatora i - mając nieodparte wrażenie, że tutejsze jedzenie będzie tak paskudne, jak samo to miejsce - podejrzliwie przyjrzał się towarowi. Rzucił jeszcze ostatnie, niechętne spojrzenie na sprzedawcę i, wzruszywszy ramionami, wyciągnął wafla.
- Co ja tu właściwie robię? - spytał sam siebie, nieco głośniej niż zamierzał. - Strata czasu...

Sirius był na przegranej pozycji, demon który go trzymał był silniejszy od niego, a ataki Naadira też do przyjemnych nie należały ale wampir musiał działać. Przywołał kilka nietoperzy które przez chwilę zajęły Naadira, a sam w tym czasie wygrzebał jedną z wielu fiolek które nosił przy pasie po czym stłukł ją na demonie przyzwanego przez jego przeciwnika, stwór uciekł tam skąd został przyzwany.
-Woda święcona, dla mnie zabójcza ale przeciwko demonom idealna- Powiedział wąpierz.
-Nie gadaj tylko walcz-Odpowiedział asasyn.

Elf ziewnął, znudzony. Kolejny raz tego dłużącego się dnia.
"Czas zająć się czymś pożytecznym." - stwierdził w duchu Silveres, wyjmując z pochwy miecz. Ostrożnie, z niemal nabożną czcią, położył go przed sobą. Po chwili dołączyły do niego takie narzędzia, jak osełka, kawałek jedwabnej szmatki i fiolka z trucizną. Trucizną niebywale wredną, a samego elfa napawającej wielką dumą...
Teraz rozpoczął on żmudny proces ostrzenia sejmitaru. Zwykle zajmowało to nawet do kilku godzin czasu - wszak trzeba mieć pewność, że miecz będzie w stanie rozciąć wszystko, co stanie mu na drodze - tym razem jednak Silveres nie miał tyle czasu. Szybko nawodnił szmatkę trucizną i roztarł na powierzchni miecza.
- Chcę walczyć - rzucił w stronę Agona, chowając swój ekwipunek po sakwach.

Naadir wyrwał miecze, przybijające przeciwnika do ziemi, po czym przeskoczył nad jego głową i wbił je w jego łokcie, , potem pod pachwiny i na samym końcu przebił mu kolana. Zrobił to z taką prędkością, że obrona była praktycznie niemożliwa. Następnie kopnął Siriusa (który padł na ziemię plecami do góry) i wyrył mu na plecach mieczami symbol asasynów. Potem odskoczył, rzucił mieczami w siriusowe ramiona, by znów przybiły go do ziemi.

Irhak cały czas był w pobliżu Areny. Przyglądał się nie tylko walce, ale i Silverasowi.
- To może być ciekawe - pomyślał, gdy w tym samym momencie elf nacierał jakimś specyfikiem (który zapachniał drakopyrowi jakąś trucizną) i Naadir przyszpilił Siriusa.

Zaprasza Silveresa do pojedynku, który odbędzie się zaraz po starciu Siriusa i Naadira

- O. - rzucił tylko, gdy usłyszał wyzwanie z ust... Homczuka. Potężnej postury minotaura, którego miał okazję spotkać już wcześniej. - Z przyjemnością je przyjmuję.
Elf podniósł się z miejsca i spojrzał na oponenta, szukając słabych punktów, które mógłby następnie wykorzystać. Imć Homczuk nie nosił zbroi, choć - jak Silveres sądził - niewiele na tym tracił, przez wzgląd na grubą skórę. Nie miał też fałszywej nadziei, że będzie miał jakiekolwiek szanse, gdy przyjdzie do próby sił. Silveres - jako elf - był niezwykle szybki, zwinny i zręczny, lecz niezbyt silny. Wprawdzie może i miałby szansę z dorosłym mężczyzną, jednak żadnej w starciu z minotaurem o tak monstrualnych mięśniach.
"Hm... Czyli rozstrzygnie trucizna."

Wampir wstał, ostrza asasyna dalej sterczały mu z ramion, wyciągnął piecze ze swojego ciała, po czym padł na kolana.
-Na dzisiaj wystarczy.-Powiedział wampir, po czym położył Zgubę u swoich nóg- Już koniec, wygrałeś Naadirze.

- Skoro się poddał... - Irhak spojrzał na Agona. - Zamawiam następną walkę - rzucił, dając drowowi sakiewkę złota. Akurat było tam tyle, ile starczy na 3 walki. - Reszta dla ciebie. Miecz, chaos, pozostałe wiesz - podał potrzebne dane.

Naadir załoył miecze na plecy, po czy pomógł wstać Siriusowi. - Tą walkę dedykuje Zakonowi Braci, całemu Varantowi i asasynom! - po czym rzekł do Siriusa - To była dobra walka. Wybacz mą brutalność.

- Irhak musi poczekać. Walczył niedawno, a poza tym wyprzedził go Homczuk i Silveres. Jeśli chcecie bez magii, to proszę bardzo. Możecie walczyć, rozpoczynam pojedynek. - Odpowiedział Agon.

- Może najpierw ustalimy kto czym walczy? - zapytał Homczuk - Jeśli można to ja będę walczył podwójnym toporem i dwoma sztyletami. Z pancerza nie korzystam. Mogę chociaż wiedzieć czym będziesz się bronił Silveresie?

- Dwa miecze i sztylet - rzucił lekko, lądując na środku areny, gdzie czekał już na niego przeciwnik.
Silveres zastanowił się chwilę, po czym dodał:
- Lekki, skórzany pancerz i rękawice nabite ćwiekami.
Wyciągnął broń i, na próbę, wykręcił nią efektownego młynka nad głową.
- To chyba wszystko. Jeśli przypomnę sobie o czymś jeszcze, to z pewnością dowiesz się o tym w trakcie walki - uśmiechnął się paskudnie i przyjął pozycję obronną, by ostrze jednego z dwóch mieczy znajdowało się pomiędzy nim, a przeciwnikiem. Wreszcie skończyła się nuda, czas przejść do zabawy...