Oberża pod Rozbrykanym Ogrem

- Czyżby jeden anioł mógł pozbawić nas twego towarzystwa, diable? - Sul wychyliła głowę zza swojego iście królewskiego fotela. Morf, czarny nieokreślony kształt, który dotąd drzemał na jego wezgłowiu, przekrzywił swój łeb i sennie zerknął na MiBa. Głos elfki był donośny. - Na twoim miejscu posłuchałabym rady Samuela i nie przejmowała się zbytnio piekielnymi nakazami. Wątpię, by Jaskiniowcy tak łatwo pozwolili Ci odejść. - zielone oczy elfki przybrały dość niepokojącą barwę w świetle bijącym z kominka.

- Samuelu! Twoje zdrowie! - tym razem uwaga Gospodyni skupiła się na magu - Za niezwykłą zmianę. - Sul wstała, podeszła do Sama i postawiła przed nim kufel. - Nazwałam go Gryfem. Marzenie niemalże każdego gościa zasługuje na imię - Sul uśmiechnęła się - Dziś jest twój. Pamiętaj, wypełnia się piwem, kiedy tylko zechcesz.

Elfka wróciła do swojego ulubionego miejsca przed kominkiem. Goście przysypiali, więc ona również mogła chwilę odpocząć.

- A któż mówi o odchodzeniu? - MiB zwrócił się do Sulii - ja poprostu wiem, że gdyby to, iż obcuję z aniołem, dotarło do moich zwierzchników, byłbym zgubiony. Już i tak okazano mi za wiele łaski, pozwalając zostać w piekle po pamiętnej bitwie... - i diabeł zatopił się we wspomnieniach.

Samuel milczał od dłuższego czasu, podziwiając widok za oknem. W tym czasie liście zdążyły już w części opaść z drzew, bądź też przybrać osobliwy kolor. Siedział na wygodnej ławie w przytulnym Zakątku.
Zerknął na Diabła, który zatopił się we własnych wspomnieniach. Nie. Wyobrażenie MiBa jako berbecia z małymi różkami, przepasanego pieluchą i bawiącego się nową kosą sprężynową model dziecięcy stanowczo wykraczało poza jego (Samuela) zdolności umysłowe. Odgonił więc tą myśl z zamiarem kupienia dmuchanego koła z kaczuszką dla Diabła, przecież nie wiadomo czy ONI umieją pływać.
Popatrzył tępo w ofiarowany przez Sulię kufel, upił łyk.
Ciekawe, zazwyczaj po jednym mym łyku kufel jest w połowie pusty, a może do połowy pełny? Jednakże z tego nic nie ubywa, ciekawe... Oberże mają tylko dwa zadania - stać przez wieki i serwować specjały przyrządzane przez Sulię.
Ta nagła myśl uderzyła maga niczym źle skierowana kula ognista.
- Sulio! - wykrzyknął jej imię z wielkim uczuciem. To mogło oznaczać tylko jedno...
- Sulio! Czy mógłbym prosić o dzbanek kawy dla mnie i mego rogatego przyjaciela? No! MiBie kochany - zwrócił się do przyjaciela - Przestań się zamartwiać! Wszak twe urodziny nie trwają już czwarty dzień, acz piąty! A każdy wspaniały dzień trzeba zacząć od kawy, by mieć energię na stawienie czoła nowym wyzwaniom! Dalejże! Ocknij się waćpanie, bo nie ręczę za siebie i różki spiłuję... - Mag umilkł nagle z nadzieją na szybkie wyrwanie Diabła z szponów wspomnień pełnych ckliwych obrazków jak to mama i tata powtarzali małemu berbeciowi, że Anioły są BE, a Diabły CACY.
Samuel oddał się w pełni swemu ulubionemu zajęciu, czyli głaskaniu piór Morfa oraz obserwowaniu uroczej Oberżystki przy jej codziennych czynnościach.

- Kawa, kawa i tylko kawa! - marudziła Sul idąc po dzbanek i kubki - Jakby to herbata nie była najlepszym napojem... - przerwała wywód na temat swojego ulubionego trunku, słysząc słowo "urodziny". Elfka zerknęła na Sama zajętego w tej chwili wyprowadzaniem Diabła z jego sentymentalnego stanu.

- Morf - szepnęła. Kruk podniósł łeb, spojrzał na gospodynię. Dziobnął głaszczącego go maga w dłoń i zaskrzeczał cicho. Samuel, napotkawszy niecierpliwy wzrok Sulii, zerwał się z miejsca i podbiegł do lady. - Musimy pomyśleć. - Sul otworzyła drzwi do kuchni i wepchnęła Samuela do środka.

-I na co to komu? - myślał diabeł - dusze do piekła zabierać? Cyrografy podstawiać do podpisania? Tyle lat się tym zajmować i jednocześnie żyć w ciągłym strachu przed zwierzchnikami, że dowiedzą się z kim się przyjaźnię... tak dalej być nie może...

- ...dzień trzeba zacząć od kawy... - doszło do uszu diabła. Nim jednak piekielnik ocknął się z odrętwienia Samuel, który wypowiedział był te słowa udał się z Sulią do kuchni.

- Nie lubię kawy - krzyknął MiB do przyjaciół, kórych sylwetki znikały właśnie za drzwiami kuchni.

- A gdyby tak - podjął przemyślenia piekielnik - Może, może.. - wymamrotał pod nosem i zatopił się w myślach.

Drzwi do kuchni otworzyły się po raz pierwszy.

Co bardziej ciekawscy i przytomni goście zdążyli zauważyć jak czarna strzała o srebrnym grocie leci w kierunku kominka. Atakują... pomyśleli ci siedzący pod ścianami oberży chwytając za broń. - Morf! - krzyknęli zakątkowicze skupieni wokół centralnych stolików. Po chwili Zakątek pogrążył się w ciemnościach, a ciszę, która zapanowała po nagłym "ataku" kruka, zakłócało jedynie chrapanie któregoś z gości.

Drzwi do kuchni zaskrzypiały ponownie.

- Proszę wszystkich o spokój. To tylko Morf...szaleje. - spokojny głos Sulii niósł się po sali - Muszę dostać się do kominka. Przestawcie stoliki. Nie chcecie chyba, abym złamała rękę i przestała serwować wam miód i piwo… - mimo, iż w jej głosie nie czaiła się żadna groźba, zakątkowicze rzucili się do przesuwania mebli. Sul uśmiechnęła się sama do siebie i pewnym krokiem ruszyła w stronę kominka...

Drzwi odezwały się po raz trzeci.

Podłoga zaskrzypiała. Błysnęło. Kiedy przerażeni goście otworzyli oczy, gotowi byli ponownie bronić Oberży przed atakiem nieznanych sił. Tym razem jednak musieli obejść się smakiem. Ale jakim! Na środku sali znajdował się pokaźnych rozmiarów tort, a tuż przy nim stał niezmiernie szczęśliwy Samuel. Powód zadowolenia maga nie trudno było zrozumieć. Niespodzianka płonęła. Każda warstwa (a tych tort miał aż sześć) otulona była czerwonym płomieniem a świeczki zastępowały nieduże ogniki żółtego koloru.

- Wszystkiego najlepszego, diable. Późno co prawda, ale nie był łatwy w przygotowaniu. Poza tym czas w Zakątku rządzi się własnymi prawymi. – Sul dołączyła do Sama i wskazała MiBowi jego tort urodzinowy – Mam nadzieję, że Ci się spodoba. I przepraszam za zamieszanie – elfka uśmiechnęła się szeroko do gości – ale musieliśmy wprowadzić tort niepostrzeżenie. – Sul chwyciła najbliższy puchar miodu, uniosła go do góry i zanuciła Sto lat... Zakątkowicze poszli w ślady Gospodyni.

- Sto Lat! Sto Lat! - zaśpiewał Den (mocno fałszując) wchodząc to karczmy. - A komu właściwie śpiewamy? -
- Witaj Den! - zawołał Samuel - Naszemu diabłu śpiewamy! -
- Aaaa... - smok podpełzł do MiBa i poszperał chwilę w astralnej sakwie. - A więc wszystkiego najlepszego, dużo zdrowia, siarki, powodzenia w kuszeniu, psoceniu i wszystkim z czego diabły słyną. Przyjmij oto tą osełkę, bez wątpienia przyda się Twojej kosie - a wykonana jest ze smoczej łuski - długo więc będzie Ci służyła. -

Denadareth oczywiście nie zapomniał o zwyczajach Zakątka i podpełzł również do Sulii, zwracając się do niej:

- Rytuał Powitania O Wspaniała WszechSulio! - Den tym razem wyciągnął jakąś małą sakiewkę. - Kiedyś obiło mi się o uszy, że lubisz rośliny, niech więc te nasiona nasączone eliksirem wzrostu, posłużą Ci do upiększenia tego oto Zakątka. -

Po obdarowaniu solenizanta i gospodyni Denadareth zajął miejsce za stołem i dołączył do śpiewów na cześć MiBa.
"Jak się nazywała ta roślina..." - dumał smok - "Szkarłatokwiat Ostry? Ostrorośl Szkarłatna? Nieważne, Sulia napewno sobie poradzi..."