DRUŻYNA POSZUKIWACZY ZAGINIONEJ FAJKI

Usłyszałem skrzypienie otwieranych drzwi tawerny. Nie przyciągnęło to mojej uwagi, przyciągnęła ją dopiero cisza, która nagle zaległa "Pod zdradzieckim bagnem". "To ONI" szeptano między sobą, "Kruki i Wrony" odzywało się echem... "Kruki i Wrony"... "Kruki i Wrony"... "Kruki i Wrony"... Najbardziej znana z band grasujących na Leśnym Trakcie. Najbardziej znana, czyli najkrwawsza... Krasnolud i pięciu ludzi, kobiety i mężczyźni, wszyscy ubrani w czarne płaszcze i dobrze uzbrojeni.

Próg tawerny przekroczył krasnolud z trójką, nie piątką ludzi, ale reszta zgadzała się co do joty. Nie mogło być mowy o pomyłce. Dwoje ludzi trzymało łuki, jeden miał za pasem miecz, a krasnolud lekki toporek i drewnianą tarczę na plecach.

Po gościach tawerny przebiegł nerwowy dreszcz. Nie bali się wojowników-poszukiwaczy przygód, o których było łatwo na trakcie. Nie bali się innych band czy drużyn poza TĄ. Strach czuli tylko do "Kruków i Wron", bandy zadającej śmierć. Ich zawołanie "Rozdziobią was Kruki i Wrony!" znał każdy kto bywał zmuszony używać Leśnego traktu łączącego Księstwo Północno-Zachodnie z Północno Wschodnim. Sekundy wydłużały się nieznośnie kiedy krasnolud zabrał głos:
- Ekhm... Cztery piwa! I lepiej żeby były dobre... - basowy głos rozległ się po sali.

- Tttak... Oooczywiście... Sssie robi... - karczmarz ostrożnie zerknął w stronę kuchennych drzwi, za którymi pewnie znajdowały się drugie drzwi... rezerwowe wyjście z tawerny.

- Widzę że tu dziś jakaś większa impreza. Składam serdeczne życzenia solenizantowi czy kto to tam dziś świętuje... Piwo i jadło na jego koszt? - zapytał uprzejmie krasnolud.

- Tttak... Oooczywiście... Sssie robi... - karczmarz nerwowo wycierał drewniany kufel.

- Dziękuję dobry człowieku.

- Tttak... Oooczywiście...

- Sssie robi? - przybysz sprawiał wrażenie rozbawionego.

- Sssie robi...

- Jeśli dasz nam dobrze podjeść i popić nie masz się o co obawiać ze strony Drużyny Poszukiwaczy Zaginionej Fajki.

Po słuchaczach przebiegł szmer... Karczmarz wsadził palec do ucha i długo w nim szperał, wyciągając na świat niezmierzone pokłady usznego wosku. Powtórzył tą czynność z drugim uchem i zapytał:
- Że co?

- No, jeśli dasz nam podjeść... - zaczął krasnolud.

- Że jak się nazywacie? - przerwał karczmarz.

- Poszukiwacze Zaginionej Fajki. A co? Masz coś do nazwy? - w głosie krasnoluda dało się poczuć urażenie.

Szmer przerodził się w zdławiony chichot...
- POSZUKIWACZE ZAGINIONEJ FAJKI? A nie KRUKI I WRONY??

- Długo ci mam powtarzać?! Znajdź nam stolik i szykuj jadło!!!

Towarzysze krasnoluda zaczęli się rozglądać po bokach. Na twarzach gości tawerny widać było nie kryte uśmiechy. Przez tłum przedarł się prawie dwumetrowy osiłek i spojrzał z góry na krasnoluda.
- Darmowa wyżerka tylko dla zaproszonych. Musicie płacić albo możecie się pożeggg... kwa mać!!! - grot strzały oderwał mu kawałek ucha...

Drugi grot trafił prosto w trzymany przez karczmarza kufel, a toporek w kuchenne drzwi. Trzeci z ludzi wyciągnął miecz i przystawił osiłkowi do gardła. Ponownie zapadła cisza.

*

- Zaraz przyniosę piwo. Najlepsze jakie znam, krasnoludzkie! - karczmarz usługiwał jak mógł Drużynie. Uwinął się szybko i przyniósł cztery kufle.

- To ma być krasnoludzkie piwo?! - krasnolud skrzywił się z niesmakiem - Czyś ty oszalał karczmarzu?! Takie szczawiny mają być krasnoludzkim piwem? Pokaż Certyfikat...

- Ja... - zajczął karczmarz ale nie miał pomysłu na dalszą część zdania.

- Już ja was znam, ludzie interesu... W każdej tawernie można kupić "krasnoludzkie", a w co dziesiątej jest to krasnoludzkie.

- Ja...

- Ty lepiej uciekaj do kuchni zanim posmakujesz mojego toporka! I nie waż się używać tej nazwy w odniesieniu do tych szczawin!!

*

Kiedy Poszukiwacze Zaginionej Fajki napili się i najedli, wyłożyli drugi cel wizyty.

- Potrzebujemy przewodnika dobrze orientującego się w okolicznych bagnach.

Niech zaprowadzi nas do Wiecznie Suchej Polany - ogłosił krasnolud.
Nikt się nie zgłosił.
- Kiedy przewodnik wykona zadanie dostanie piętnaście złociszy!

Cisza.
- Czego się boicie głupcy?!

- W bagnach grasuje kikimora - rzucił ktoś nieśmiało.

- Jesteśmy uzbrojeni, potwory nam nie straszne!

- Ale my nie jesteśmy! - powiedział ktoś śmielej.

- W czasie drogi do Polany, będziecie pod naszą opieką, a z powrotem odprawimy was magicznie.

- Nie macie maga.

- To już nasz kłopot. Niech będzie... Trzydzieści złociszy to moje ostatnie słowo! Kto się zgłasza?

Jedni zajęli się swoimi kuflami, drudzy wypatrywaniem plam na suficie, inni w końcu podziwianiem podłogi czy rozglądaniem się czy nie ma czegoś ciekawego wokół...
A ja?

*

Ja przez cały czas od wejścia, a raczej wtargnięcia Drużyny do tawerny, siedziałem sobie spokojnie przy swoim stoliku i przypatrywałem się z uwagą zajściom, które wcześniej opisałem. Zajęty tą skomplikowaną czynnością, zostawiłem trzeci kufel w spokoju.

Kiedy padło pytanie o przewodnika, porządnie się nad nim zastanowiłem. Miałbym trzydzieści złociszy, co pozwoliłoby mi postawić coś niecoś w zakładach i być może wyjść na prostą... Wprawdzie szanse były jak zawsze małe, ale jednak... Jeśliby w końcu się udało...

Poza tym w tamtej chwili życie nie wydawało mi się warte zbyt dużego zachodu, więc kikimora była mi niestraszna.

Zgłosiłem się na przewodnika, chociaż miałem blade pojęcie o tych bagnach i następnego dnia z rana wyruszyłem z Drużyną...