Misterne Rękopisy

Dużo humoru co jest rzadkoscią w tym gatunku, ale w tym przypadku dodało to smaczku. Dobrze sie czyta, choć temat niezbyt orginalny (wyprawa w celu zabicia smoka - skąd my to znamy). Ciekawie i dość obszernie skonstruowane postacie co rzadko sie zdarza w tak któtkich formach.

Guinea to poprostu cudo!!!!! cudeńko!!!!!!
tak śmiesznego opowiadania nie czytałem nigdy w życiu
(te pieśni teuroka )wprost zabójczy humor.Teksty, fabuła,akcja poprostu super!!! .GRATULACJE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Z poważaniem DK.
PS Nalezy mu się jaskiniowy nobel literacki!!!!!!
PS2 Mógłbyś napisać kolejna część pt "Polowanie na Lazurowego Smoka II"

Siodemke, chce wystawic siodemke.
Nie moge.
Bard zrobil skale tylko do szostki.
Wielka szkoda.
Niech bedzie juz ta szostka, trudno, jak nie ma siodemek...

A przechodzac do rzeczy, to wszystko bylo super. I styl, i historia, i zakonczenie i wszystko. Po dwudziestu minutach czytania pozostal mi wielki niedosyt, ze takie krotkie, ale na pewno przeczytam to jeszcze nie raz i nie dwa...

Grenadier, jOjo zadziwiacie mnie. Dlaczego sądzicie że końcówka powieści was rozczarowała? To właśnie ona jest najlepsza przeczytajcie jeszcze raz ostatni fragment powieści: ?-Kryć się! - wrzasnął elf i uskoczył. W samą porę. Smok właśnie zionął ogniem. Anghor jednak nie ruszył się z miejsca. Rozłożył ręce i wypowiedział zaklęcie. Płomienie nawet go nie tknęły. Z wyższością spojrzał na elfa płaszczącego się na ziemi kawałek dalej. I oberwał butem któregoś z odlatujących barbarzyńców w głowę.
Pozbierali się w milczeniu, patrząc na odlatującą bestię. Smok wcale nie zamierzał zawrócić. Zamierzał pozbyć się tych wrzeszczących pasożytów i znaleźć sobie nową jamę. Tymczasem niósł się za nim śpiew bohaterskich wojowników:
Za smokiem wleeeeczeeeeni
lecz nie usmażeeeeeeeeeni!
Jeszcze tu wróciiiiiiimy
i coś rozwaliiiiiiiimy!

-Nie musicie, już wam się udało - mruknął elf i popatrzył na to, co zostało ze smoczej jamy.

Filar, który zniszczył smok, podtrzymywał dużą część sklepienia, które nie wytrzymało i się zawaliło. Nawet jeśli gdzieś w środku były smocze skarby, nie dało się do nich dostać. Anghor nawet nie próbował. Nie po to tu przybył.
-Myślisz, że przeżyją? - spytał elf

-Ależ oczywiście! Głupi mają szczęście. A to była najgłupsza wyprawa na świecie. Dobrze, że nikt o niej nie wie. Byłbym wyśmiewany do końca życia!

-Wiesz co, mistrzu? Chyba już nie chcę być magiem. Dziękuję, że mnie szkoliłeś, ale doszedłem do wniosku, że to nie dla mnie. Przynajmniej na razie.

-Rób jak uważasz. Ale nie rezygnuj tak łatwo! Magia jest cudowna. A tak poza tym, czym chcesz się zająć?

-Jeszcze nie wiem. Być może będę pisał opowiadania.

Mag nie skomentował. Siadł na kamieniu i patrzył na zachód. Tam, gdzie odleciał smok z barbarzyńcami. Siedział tak aż do zachodu słońca. Nie oglądał się za siebie. I dobrze. Dobrze, bo nie widział jak elf wyjął z przepastnych kieszeni swojego płaszcza zwój pergaminu, kałamarz i gęsie pióro. Dobrze, bo nie widział, jak elf rozłożył pergamin na innym kamieniu i zaczął po nim bazgrać. Dobrze, bo z tych bazgrołów powstało później Opowiadanie. Wielkie Opowiadanie.

Opowiadanie o Polowaniu na Lazurowego Smoka. ?

Zwróćcie tutaj uwagę na ukrytą treść, przeczytawszy ten fragment od razu chciałem spytać Guinea , czy to czasem nie jest autobiografia ? Szerzej opisze o błędach i moich pomysłach poprawy niektórych rzeczy po zaliczeniu sesji. Papa

Tak, więc chciałbym dorzucić parę groszy do tych jakże bogatych komentarzy przy twoim opowiadaniu...
Jednak ocenę podzielę na dwie płaszczyzny, bo tylk w ten sposób nie zostane zlinczowany przez rzesze twoich fanów...

1.Zawartość maerytoryczna i bogactwo treści.

No niestety tutaj nie popisałeś się zbytnią orygninalnością praktycznie eleminując lub pisząc w sposób strasznie skrutowy, opisy. Aż się serce kraja jak się widzi brak podstawy w kategorii jaką jest fantasy. Opisy. Opisy. I jeszcze raz opisy! To esencja fantasy. Pod wątpliwość także trzebaby opatrzyć sens niektórych wątków. I tak troche oklepany temat. Wiele sprzeczności bohaterów. Już ktoś tu to zauważył (i tak choćby postać szlachetnego rycerza trzymającego się z hordą bezmózgicz barbarzńców, jego sprzeczność wypowiedzi min. w wyzwaniu smoka. Zresztą mnie osobiście odrazu narzuca się postać rycerza z Sapkowskiego. Nie pamiętam imienia, ale chodzi o tego, który wyzywał smoka, którego ścigała Jenefer z Geraltem i bandą pospulstwa). Trochę też, żeś uprościł fabułę. Wręcz do granic możliwości, ale wkońcu to opowiadanie, a nie bestseller więc jakoś to można przełknąć.

2. Humor.

No tutaj muszę przyznać, że miodzio się to czytało. Niektóre scenki były całkiem oryginalne i śmieszyły do bólu. To niewątpliwie prawdziwa zaleta twojego opowiadania. Wiem, że czasem z ciężkim sercem przyjmuje się krytykę, ale ja wyraziłem swoją opinię i niekoniecznie musi się ona pokrywać z doznaniami innych. Życzę ci dalszej i owocnej pracy, wraz z troszkę lepszym dopracowanie, a kto wiem może powstanie prawdziwe arcydzieło...

Oceniam cię na 2 za wykonanie i dopracowanie, oraz na 6 za humor co po wyciągnieciu średniej daje nam solidną 4 na zachęcenie do dalszej pracy.

Pozdrawiam i mam nadzieję, że zbytnio nie uraziłem twojej dumy pisarskiej. Czekam na konstruktywną krytykę moich opowiadań.

w sumie to powiem tylko 5 słów :
-DOBRE

- DUŻO HUMORU

- GENIALNE PIOSENECZKI

A OCENA TO 5 . ponieważ 6 daje tylko wyjątkowym dziełom które utkwiły w mojej pamięci na długo. Nie miej mi tego za złe..... ale już tak mam.
Pozdro dla jajcarskiego autora ;)

Dzięki Ci Dread Knighcie. Ja w sumie ciemniak i prostak jestem. Gdyby nie ty, to bym nic nie wiedział o bucie. Ciekawe co za ofiara zrobiłą ze mnie gościa kwalifikującego opowiadania do "druku"? ;)
A tak poza złośliwościami - po prostu spodziewałem się czegoś innego, bo dla mnie takie zakończenie było przewidywalne poprostu - wiedziałem, że smok nie da się z łapać, bo to zbyt banalne by było. A co doszczegółow autobiograficznych to nic w tym szczególnego - taki klimat opowiadania, że sutor postanowił tam wpleść i autoironię. Normalny zabieg przy tego typu opowieściach.

to pierwsze osadowe opowiadanie jakie przeczytałam. przyznam szczerze, troszkę sie bałam zabrać za przeglądanie osadowej twórczości, bo nie wiem czy działa jakaś selekcja, a przecież każdy może zostać grafomanem... ale nie jest źle.
opowiadanie jest całkiem lekkie i przyjemne, nie za długie i bez przynudzania. oparte na starym, dobrym i sprawdzonym schemacie - "kupą na bestię, mości panowie". w dodatku niezwykle pozytywne zakończenie - smokowi nie wyrządzono wielkiej krzywdy i jeszcze dostał lunch na wynos.
ogólnie : podobało mi się, ocenę pozytywną do indeksu mogę skrobnąć.

Lubię komedie, ale bez przesady. To nie była powieść fantasy, nie w moim mniemaniu. Jakieś parkingi, Britny ze Spirs i co tam jeszcze to rzeczy, z których można, owszem, się pośmiać, ale mi taka parodia nie pasuje. Dlatego myślałem 3 lub 4? Hmm, jakbym mógł to dałbym 4-, ale tak dam na niekorzyść 3. Niestety, ja nie lubie tego typu opowieści :).

PS: Co nie oznacza, że się nie pośmiałem :).

hihi
jak na moje oko to to było...bombastyczne, superowe, kultowe, świetne, kapitalne...słowem, takie jakie powinno być :D
daje ocene wiadomą :)