PIEŚŃ O RUPERCIE

Z Eofii czterech przybyło.
Czterech na koniach srogich.
Nosili czarne zbroje.
Rumaki ich miały rogi.

Nieśli śmierć i zagładę.
Nie znali łaski, litości.
Zgliszcza były ich śladem
pożoga, trupy i kości.

Kapłani wznosili modły
zamknięci w świątyni swej.
Rycerzy Śmierci pokonać nie mogli,
aż doszło do walki tej.

Trzech stanęło przeciw czterem,
Rupert Młot i jego brat.
A za nimi z wiatru szmerem
swe zaklęcia splatał mag.

Młot Ruperta koła toczył.
Jego brat klerykiem był.
Wkoło tarcze mocy wznosił.
Ich towarzysz magią bił.

Ziemię zimny mrok otoczył.
Długo trwał zażarty bój.
Rupert morze krwi wytoczył
nim połamał oręż swój.

Pękły tarcze jego brata.
Mag tuż obok cicho padł.
Lecz nim zeszli z tego świata
i oddali życia kwiat,

to ujrzeli swoich wrogów,
ich ucieczkę, portalu blask.
Księżyc stał na niebie w nowiu.
Trójkę żegnał uśmiech gwiazd.