Oberża pod Rozbrykanym Ogrem

-I bardzo mądra to zasada. Każdy ma takie samo prawo do życia. - odezwał się Bubeusz, przyglądając się z bliska zielonemu kwiatkowi. - Pytałeś co to za roślina? Pospolicie zwana zielonkiem, jest to nadzwyczaj rzadkie ziele z rodziny astrowatych. Przypomina cykorię, prawda? - obrócił roślinę w ręku, tak, aby wszyscy dokładnie mogli ją zobaczyć. - Tylko, że ma zielone kwiaty. - uśmiechnął się.

-Zasadniczo rośliny nigdy nie mają zielonych płatków i to właśnie czyni zielonka tak niepospolitym. Choć niektórzy zielarze twierdzą z przekąsem, że wcale nie jest taki rzadki, tylko podstarzali magowie mają problem z wypatrzeniem go wśród zielonych traw - zaśmiał się.

- Zgubo a walczyłeś kiedyś z Lewiatanem? Potężna morska istota wielkości tamtych gór- wskazał na grzbiet górski znajdujący się za lasem- Pojawia się tylko podczas sztormów na otwartych wodach oceanu. W swoim życiu tylko raz widziałem tą istotę i dlatego od tamtego czasu wolę unikać morza. Okręt, którym płynąłem, płynął na Szmaragdowe wyspy. Chciałem tam przyjrzeć się ichniejszemu konfliktowi. Na morzu rozpętał się potworny sztorm. Marynarze byli doświadczeni i tylko dlatego nasz statek nie zatonął. Z morskiej otchłani wyłonił się potwór przypominający rybę z niewiarygodnie długą szyją i kolcami na grzbiecie. Zaryczała na nas i splunęła szczątkami jakiegoś innego statku. Jeden z marynarzy złożył pokłon bestii i powiedział coś w nieznanym mi języku. Ale spojrzenie tej istoty na mnie... Nigdy go nie zapomnę, tak jakby wszystkie zmartwienia, żale, strachy i bóle tego i innych światów spoczywały na jej barkach. Ze starych przekazów wiem że Lewiatany to istoty potężniejsze nawet od archaniołów i smoków.- Odgarnął włosy ze swojej twarzy i napił się jeszcze z piersiówki...