SPIESZMY SIĘ...

Spieszmy się kochać ludzi, odchodzą powoli,
przez sale idą szeptem, stąpają cichutko,
fotografie w milczeniu składają na stolik
i wciąż mają upartą nadzieję na jutro...

Nawet gdy ta przygasa uśmiech mają z wosku,
nadrabiają miną, życzą sobie zdrowia
i zdrowe piją soki z przyszpitalnych kiosków,
i modlą się o siły, by nadal chorować...

A kiedy ranek minie, gdy już ich wykłują,
leżą, gotowi odgłos najmniejszy usłyszeć...
Leżą i nieprzerwanie, we drzwi się wpatrując,
wypatrując człowieka, spotykają ciszę....

* * *

Spieszmy się kochać zmarłych; ci odchodzą szybko,
rozmywają się w czasie, odchodzą w świat bajek,
zostają po nich meble, zdjęcia i nazwisko,
a potem, gdy zapomnisz, już nic nie zostaje...

[VII 2004]