A MOŻE...

A może o to chodzi, by w tym całym trudzie
dawać z siebie innym, ile co kto zdoła
i mniej w nim uprawiać prywatny ogródek,
a więcej cudze pole z własnej woli orać.

I może w życiu naszym także chodzi o to,
by brać od innych tylko, co mają w nadmiarze,
i traktować ich dobroć jak żebracy złoto,
i roznosić po świecie jak sprzedawcy gazet.

Bo może tak to jest, że trzeba w tym świecie
losowi się cicho poddać i jego kolejom,
i, by innym nie ciążyć, żale kryć uśmiechem,
szczęście kwitować szczęściem, a smutek - nadzieją.

[VI 2004]