Wstał świt. Kawalerzyści szykowali się do ataku...

-Pierwszy, daj mi chorągiew!

-Nie dam!

-Może i ty tu dowodzisz, ale to ja jestem chorążym! Dawaj chorągiew!

-Mówię, że ci nie dam! Poprzednią zgubiłeś!

-To nie była moja wina! Tam było stado wielkich orków i chmura pyłu!

-Nie koro... kozo... konaryzuj! To były trzy małe gobliny, a pył to mogłeś mieć na butach! A i tak zgubiłeś tą dużą zieloną flagę z takim śmiesznym czymś na niej wyszytym.

-To była ryba...

-Nie zmieniaj tematu!

-Panowie, może byśmy już zaatakowali? - wtrącił się Strażnik.

-No dobrze... Ustawić się w szereg! Nie tak! Jeden obok drugiego, nie jeden za drugim! No, tak lepiej. Jak być może pamiętacie, ich obóz jest za wzgórzem. Czyli wjeżdżamy na wzgórze i szarżujemy. Do ataku!

    Dzielni kawalerzyści runęli na niczego nie spodziewających się bandytów, wydając pełen grozy okrzyk bojowy. Tak naprawdę było to kilka okrzyków, bo jak zwykle nie mogli się zdecydować.

Pierwszy i Czwarty krzyczeli: Ornaaaald!

Drugi, Piąty i Szósty krzyczeli: Torgooooooost!

Trzeci, Ósmy i Dziewiąty krzyczeli: Aaaaaaaaaaa! co nie było zbyt oryginalne z ich strony.

Siódmy krzyczał coś, co się nie nadaje do druku, Dziesiąty natomiast mamrotał złowróżbnie, jak to tylko nieumarli potrafią.

Strażnik, tropiciel i mag atakowali w ciszy, ale Terok musiał zaśpiewać:

Do ataaaaaku
mój dzielny rumaaaaaku
zabijeeeeeemy
tych wieśniaaaaków!

    Bandyci zerwali się na równe nogi. Kilkadziesiąt czarno odzianych postaci wyskoczyło z namiotów i zaczęło się miotać po okolicy. Niektórzy usiłowali dosiąść koni, które były uwiązane. Wszystkim udało się zejść z drogi konnicy, poza jednym pechowcem, który zaplątał się w namiot i został stratowany.

    Jeźdźcy odrzucili kopie i zawrócili, dobywając mieczy. Zbójcy już w miarę doszli do siebie po niespodziewanym ataku i zaczęli stawiać opór. Ci, którym udało się odwiązać wierzchowce i wsiąść na nie, zaatakowali, a pozostali usiłowali zrzucić przeciwników z koni. Niektórym nawet się to udało. Na piechotę walczyli już Terok i Strażnik, Antek natomiast spadł bez niczyjej pomocy i teraz udawał, że nie żyje. Na plac boju dotarły też zakonnice, które dzielnie starały się nie walczyć, ale mimo wszystko sprawiać dobre wrażenie.

    Wtem z jednej z chatek wybiegł mężczyzna niosący kobietę w białej sukni, najwyraźniej nieprzytomną. Dopadł jednego z uwiązanych jeszcze koni, przeciął sznur, wsiadł na zwierzę i pogalopował, unosząc swą zdobycz.

Strażnik, widząc, co się dzieje, krzyknął do Pierwszego:

-Tam! Za nim! Tam pojechał!

-Co???

-Ratuj ją! Tam pojechał! Tam! Rusz się!

-Co? Gdzie?

    Strażnik nie wytrzymał, podbiegł do kawalerzysty, i chwyciwszy go jedną ręką, zrzucił z konia. Następnie dosiadł jego wierzchowca i ruszył w pogoń. Za nim pognali pozostali jeźdźcy, krzycząc: "Biją naszych!". Lecz to wcale nie on stanowił czoło pościgu...

    Podczas, gdy Strażnik i Pierwszy wrzeszczeli do siebie, Terok zabrał jednemu z giermków osiołka. Biedne zwierzę wierzgało rozpaczliwie, ale bard nie dał się zrzucić, lecz ryknął mu prostu w ucho:

-WIOOOOOOOOO!!!

    Kłapouch stanął dęba, a następnie ruszył przed siebie z kopyta, wydając dźwięki tylko nieco cichsze od barda. Terok przemocą skierował jego głowę w stronę, w której zniknął złoczyńca, a jego wydziczony wierzchowiec pomknął we wskazanym kierunku, niesamowicie szybko przebierając nogami i wzniecając tumany pyłu... Zbójcy zaś skorzystali z okazji i oddalili się równie szybko, lecz w przeciwnym kierunku...