Aleksi, piękna, cudowna elfka...
- MacDudekusie, zapraszam Cię na wielką ucztę z tańcami- odrzekł Don Ash, gdy spotkaliśmy się w pewnej karczmie.

- Dawno nie tańczyłem. Wiesz, wojna, wojna i wojna...

- Ale tam będzie darmo żarcie i browar...

- Dobra idę.

Poszliśmy na tą ucztę i oczywiście było i darmowe żarcie, i darmowy browarek, i...
Aleksi. Nie wierzyłem własnym oczom. Była piękna, a nawet piękniejsza niż normalnie.
Na początku byłem trochę zawstydzony. No właśnie, zawstydzony, co bardzo często u mnie się zdarzało. Byłem wstydliwym krasnoludem. Pokonałem cały wstyd i poszedłem przed siebie, prosto do niej.
- Witam!

- O! MacDudekus, dawnośmy się nie widzieli.

- Dawno, dawno, prawda. Cieszę się, że mogłem Cię spotkać.

- Ja też.

Nadeszła jedyna chwila, aby z nią zatańczyć. Przez chwilę przeleciało mi przez łeb kilka różnych myśli. Odważyłem się ją poprosić...
- Może zatańczymy?

- Chętnie.

Był to najcudowniejszy moment w moim życiu. Nie myślałem o tym jak mam tańczyć. Samo przyszło. Tym razem także przez głowę przeszło mi kilka myśli. Tym razem także sprośnych...
- Dziękuję za taniec.- odpowiedziałem.

Później tańczyliśmy i rozmawialiśmy do północy.
Wiele razy zdarzało się, że gdy szliśmy na jakieś uczty i przyjęcia, była tam także Aleksi. Jednak nigdy nie udało mi się powiedzieć jej co do niej czuję. Teraz tego żałuję. Pewnego dnia, jednak powiedziałem sobie, że powiem jej to. Nie wiadomo dlaczego wyrzucili mnie z uczty. Może dlatego, że byłem krasnoludem, może dlatego, że takie jest moje przeznaczenie... Aleksi już nigdy więcej nie spotkałem.

Czasami śnią mi się różne, dziwne rzeczy. Czasami śni mi się, że jestem zwykłym człowiekiem i żyję w świecie bez krasnoludów, bez elfów, bez hobbitów, bez orków...
Czasami jednak śni mi się Aleksi. Może to się wyda dziwne, jednak od pewnego czasu zastanawiam się jaki sens miał dany sen. Czasami jest to łatwe, czasami zajmuje mi kilka dni. Jednak dochodzę do ciekawych prawd o sobie. Jestem inny...