Wśród legend najprzedniejszych, na najpierwszym planie,
wymienić wprost należy o wiedźmie bajanie,
co żyła sobie, wstrętna, w samym środku kniei,
wśród niedźwiedzich barłogów i wśród roi pszczelich.
Dziwne sobie ta wiedźma zrobiła mieszkanie:
miała więc kurzą stopkę, a domostwo na niej
z drewna stało, na zgubę ludzi zagubionych.
Strzechę zaś chata miała z wysuszonej słomy.
Cały dom był więc dosyć mocno niebanalny,
przytulny trochę, lecz też strasznie łatwopalny.
Wiedźma więc, aby sprytnie uniknąć pożaru
ogrzewała domostwo z pomocą wywaru
wysoce magicznego. By uważyć napar
należało dokonać dalekich eskapad.
Wpierw ku bagnistym brzegom prędkiego Pontaru
udać się trzeba było. Tu zaś, dla wywaru,

straszna wiedźmia musiała przy blasku księżyca
ubić starego ghula (co ma blade lica).

Potem mózg mu rozetrzeć, doprawić składnikiem,
któren małżem jest zwany, złowionym w Blaviken.
Nie dość jednak zachodu, na domu ogrzanie!
Mózg krwią dziewki trza skropić, w jej ludzkiej odmianie.
(Tutaj dodać należy, że uprzedzeń brzemię
nadało strasznej wiedźmie elfickie korzenie).

W Północy żyła wiedźma. Zimy były srogie,
nie dziw, że ofiar jędzy było całe mrowie.
Taka mnogość, że w końcu sami Temerczycy
stwierdzili, że gadać nie trza po próżnicy
i wiedźmie zgonu życzyć, lecz go spowodować.
Uradzili morderców dla babska zgotować.

Uzbierano funduszy. Minęło pięć wiosen,

wynajęto zabójców - Jana i Małgosię.
Ci, dobrze wyszkoleni, wiedźmę wnet ubili,
wybili wszystek zęby, kark jej przetrącili,
ograbili jej chatkę, podłożyli ogień...
Był z wiedźmiego domostwa najprzedniejszy rożen!
Kurzą stopkę sprzedali zaś na rynku w Vittneir...
Wiedźmę (od nazwy wioski) zwą dziś wiedźmą z Blair.

Na marginesie nadmienię, że historii bieg
zamienił napar wiedźmy w najzwyczajniejszy piec.
Jaka była ku zmianie takiej motywacja?
W legendach też zachodzi industrializacja!

Szczęśliwie, postęp techniki nie zmienił ni krztynę
wspaniałej opowieści o dzielnym wiedźminie.