Teraz Vixel powinien udać się na wielką wędrówkę, przemierzyć świat wzdłuż i wszerz, aż w końcu w jakimś miejscu, które nigdy nie przyszłoby nikomu (za wyjątkiem Autora) do głowy, znalazłby sposób na wyleczenie niewygodnej przypadłości Króla. Niestety, Vixel doskonale zdaje sobie sprawę, że jest bohaterem opowiadania, a nie powieści, dlatego też na takie rozwiązanie problemu nie może sobie pozwolić. A że wie, iż wyjście z sytuacji istnieje na pewno (bo inaczej co to byłoby za opowiadanie?), i przy tym jest chłopakiem zmyślnym, po niedługim czasie wpada na rozwiązanie.

- I to ma mi niby pomóc? - powiedział Król z niedowierzaniem, obracając w pulchnych palcach metalową blaszkę.

- Tak przypuszczam - powiedział Vixel, lecz wcale nie mówił pewnym głosem. - Inaczej tamten rozdział nie miałby sensu, a ktoś robiłby sobie z nas jaja.

- Jaki znowu rozdział? - spytał Król zaciekawiony, wiadomo co robiąc przy tym.

- Nieważne - chłopak machnął ręką.

- Hmm, jak można tego użyć? - Król ponownie skupił się na trzymanej blaszce.

- Ekhm - Vixel wyraźnie się zakłopotał. - A więc tak... amulet na nieświeży oddech należało włożyć do ust, więc przypuszczam, że ten... - nie dokończył, czerwieniąc się.

Król spojrzał na Vixela z niedowierzaniem.
- Chyba żartujesz!! - wykrzyknął. - Nigdy w życiu nie... - przerwał, bo właśnie wyrwało mu się wyjątkowo potężne pierdnięcie. Zniechęcony oklapł na tronie.

- Jeśli nie można inaczej... - mruknął patrząc na amulet. - Do czego to dochodzi... - spojrzał na Vixela. - Mógłbyś wyjść?

- Jasne - odparł Vixel i wyszedł z sali tronowej.

Po jakiś pięciu minutach zza drzwi dał się słyszeć okrzyk Króla:
- Działa! Niech mnie licho, to działa! Vixelu!

Vixel wszedł do sali. Król siedział na tronie, może tylko nieco bardziej sztywno niż zazwyczaj, i cieszył się jak dziecko.
- Vixelu, jesteś cudotwórcą! Jak tylko...ykhm...to od razu przestałem pierdzieć! Coś niesamowitego! Co prawda to dość osobliwe uczucie... - poruszył się na tronie. - Ale chyba się przyzwyczaję. A ty - spojrzał na chłopaka - zasługujesz na nagrodę. W zamian za dwukrotne uratowanie mego państwa od nieuchronnej zguby, mianuję cię swoją prawą ręką i Pierwszym Ministrem Królestwa. Zachowujesz stanowisko nadwornego maga.

Vixel wzruszył ramionami i powiedział:
- W porządku.