Po tych okropnych i krwawych scenach, przyszła pora na uroczy krajobraz...

Za ośmioma górami, siedmioma lasami i czternastoma łąkami, była sobie polana. Może nawet nie tylko sobie, ale to nie ma nic do rzeczy (czyli jednak ma coś do rzeczy - podwójne zaprzeczenie daje potwierdzenie - przyp. trzyrękiego krasnoluda). Na polanie owej rosły prześliczne kwiaty, a tyle ich było, iż wydawało się, że to tęcza zstąpiła na ziemię. Wśród kwiatów tych były astry, zawilce, tulipany, pierwiosnki, fiołki tak fioletowe, że aż oczy bolały, i wiele, wiele innych. Zupełnie nie przejmowały się faktem, iż powinny kwitnąć w różnych porach roku.

Wśród owych bylin hasały sobie małe, białe zajączki, gdzieniegdzie pogryzając świecące od rosy listki. Z oddali słychać było radosny świergot ptaków. Czasami pojawiał się wilk, lecz szedł sobie swoją drogą, krzywdy zajączkom nie czyniąc...