Rozważania nad tym, o co tu właściwie chodzi, pozwoliłem sobie przenieść do kolejnego rozdziału, coby było bardziej przejrzyście, a ponadto również i dlatego, że poprzedni zrobił się już całkiem pokaźny. Niniejszym oświadczam, iż na pytania w rodzaju: "O co tu właściwie chodzi?", "Dlaczego to nie ma sensu?", "Czy gdzieś tu jest jakaś fabuła?", "Czy frunie z nami kolejarz?", lub bądź też: "Że co?!" moja odpowiedź absolutnie, niewątpliwie i nieodwracalnie brzmieć musi: "Nie wiem!". Na to jakiś nadgorliwiec zapytać może w swej dociekliwości niezmierzonej: "Więc kto ma wiedzieć?", a na takie dictum bym odparł: "A skąd ja mam wiedzieć?", co mogłoby nieodwracalnie zakończyć tę emocjonującą wymianę zdań, tudzież ich równoważników. Naddociekliwy (nie mylić z naddźwiękowym, niby podobne ale jednak to nie to samo) osobnik mógłby jeszcze rzucić jakieś niezbyt mądre stwierdzenie w rodzaju "Z wykopalisk!", ale nie przyczyniłoby się to szczególnie do rozwoju konwersacji. W każdym bądź też również razie rozmowa taka zakończyć końcem koniecznie się musi, a ponieważ widać, iż do szczególnie interesujących ona nie należy, opublikowana nigdzie nie zostanie ku uciesze czytelników. Więc cieszta się ludziska, w końcu mogliście przeczytać tutaj to, co w miarę dokładnie i wszechstronnie właśnie tu rozważyłem. A zamiast tego przeczytacie...